Sin City, een film van Fellini!

Zaterdag, 23 juni 2012

De rit naar Las Vegas is een eitje over de US93. We komen eerst langs de Hoover Dam en dat is ons eerste doel van vandaag. Precies op schema komen we aan bij de security check. Alle ruimen moeten open voor inspectie (“Please open up, sir!.... Close please!”) De wagen wordt ook binnen geïnspecteerd (“Please permission to go inside, sir?”) Zelfs het toilet wordt gecheckt. Dan komt de hond! (“Please step aside, sir.”) Enthousiast huppelt de herder rond de motorhome en wil ook graag naar binnen, maar dat hoeft niet meer. We can proceed. We rijden over de Hoover Dam naar de Arizona kant, want de dam ligt precies op de grens van Arizona en Nevada. We parkeren na een paar haarspelden op terrein 13 en planten de motorhome over 6 parkeervakken, maar dat is hier de bedoeling, is me gezegd door de veiligheidsman. We lopen naar beneden en checken in voor de tour. Dan weer security check, maar nu op de persoon. Het gaat precies zoals op een luchthaven en geroutineerd ondergaan we alles. Het wemelt werkelijk van de beveiligingsmensen.

Dan beginnen we aan de toer. Chris, de leider is zeer welbespraakt en lardeert zijn razendsnelle verhaal voortdurend met grappen, die goed aanslaan en de sfeer is prima. We gaan met de lift met grote snelheid naar beneden in de krochten van de betonnen kolos. We zien gigantische turbines, enorme hallen, alles is groot, groter en grootst. We worden overspoeld met gegevens, zoals gebruikelijk bij dit soort technische hoogstandjes. Na een half uur is alles voorbij en gaan we het bezoekerscentrum in. We staan versteld van dit technische wereldwonder. Stel je even voor: 221 meter hoog, 380 meter lang en aan de basis 201 meter dik! Op de dam slechts bijna 14 meter. Het stuwmeer (Lake Mead) heeft een kustlijn van 885 km en is maximaal meer dan 150 meter diep. Kortom, niet te bevatten bijna. En dan nu eigenlijk het meest verbazingwekkend: gebouwd in 1931 tot 1934! Wat men niet vertelde, hoorde ik later van een Australier in het zwembad: er zijn 96 werknemers in die vier jaar omgekomen door allerlei oorzaken. Ook een bijzonderheid is, dat men ruim binnen de gestelde tijd klaar was. Het conglomeraat dat de bouw uitvoerde bestond uit 7 bedrijven. De geraamde kosten werden niet overschreden. Wat doen we tegenwoordig met grote projecten toch verkeerd? We halen de motorhome weer op en gaan naar Las Vegas, nog maar 30 mijl.

We installeren ons op de Circus Circus camping, direct aan het begin van “The Strip”. Het is warm, erg warme. Ik ga naar het lekkere zwembad op 20 meter van onze plek en blijf een uurtje in het frisse zwembad. Hier praat ik langdurig met Mike, een stoere Australiër, die met zijn “mate” in het Zuid Westen rondreist.
Dan is het moment om naar het Bellagio te gaan om de kaarten op te halen en ons te oriënteren, zodat we niet op het laatste moment moeten zoeken, waar we de ingang kunnen vinden. In het Bellagio is het een onvoorstelbare drukte. Voor de ingang van het aanpalende restaurant “The Buffet” staat een Efteling-achtige rij mensen (ja, zig-zag!) te wachten op een plaatsje. Volgens velen is dit buffet “awesome” en wacht men graag 1,5 tot 2 uur op een plaats. We komen bij de ticketbalie. Ook hier een flinke rij, maar te overzien. We krijgen onze kaarten en verlaten het Bellagio (na uiteraard eerst volkomen de verkeerde kant op te gaan). We vinden een Mexicaans restaurant aan de strip en zitten op de eerste verdieping met direct uitzicht op de massa’s onder ons. We worden continu besproeid met een koele watermist en eten heerlijk; uiteraard veel, veel te veel eten en we laten wat achter op de borden. Ik schrik wel even van de prijzen van het bier: een pint Mexicaans bier kost $9 en dat is best veel. Enfin, we gaan de strip verder bewandelen en kijken onze ogen uit: wat een decadentie. Op de hele strip staan om de zoveel meter Columbianen met pakjes kaarten op speelkaartformaat met dames van lichte zeden, die op je hotelkamer te bestellen zijn. Er rijden voortdurend auto’s met reclameborden de strip op en neer. Teksten als “HOT BABES – CALL 696-696-696” en “GENTLEMEN’S CLUB - FREE LIMOSINE” zien we de hele avond. Later zien we nog diverse arrestaties, waar het er bepaald niet zachtzinnig aan toe gaat. Geboeide mannen zitten op de grond en wachten op afvoer. Security mannen van Schwarzenegger formaat met dikke nekken lopen overal rond in groepen van 4 tot 6 man. Ook opvallend zijn de groepen vrijgezelle meiden, die blijkbaar wat te vieren hebben; hoe later op de avond, hoe meer aangeschoten.

Rond kwart voor negen gaan we richting Bellagio. We weten nu de weg en lopen langs de enorme “Efteling rij” voor “The Buffet” naar de ingang van het “O theater”. Het Cirque du Soleil heeft het theater speciaal voor deze show laten bouwen vanwege de enorme hoeveelheid technische hoogstandjes, die in een normaal theater onmogelijk zouden zijn. Alles draait om water, vandaar de naam van de show. We staan om half tien in de rij voor de ingang. Iedereen is opgewonden. De luxe om ons heen is overweldigend. Ook de soort luxe doet weer aan de Efteling denken, het is allemaal net even te! De deuren gaan open en de massa komt in beweging. We worden gescand en worden naar onze plaatsen begeleid. We zitten in het midden op rij 6 in de steil omhoog lopende zaal. De eerste 3 rijen zijn de “splash zone” en deze mensen zitten wel erg met de neus vooraan; niet fijn voor het overzicht is ons door de conciërge van het Bellagio verzekerd. De plek is in overleg met hem telefonisch in januari besproken en hij blijkt volkomen gelijk te hebben; we zijn zeer tevreden.

Voor ons rijst een rood doek van zeker 20 meter omhoog en 40 meter breed. Om tien voor tien komen twee geweldig leuke clowns met een enorme reddingsband en paraplu’s de zaal vast opwarmen. Ze manoeuvreren zich over de steile trappen en deels door het publiek heel en het is allemaal erg hilarisch. Dan precies om tien uur begint de show. Prachtige nimf-achtige vrouwen lopen door het publiek en kiezen (zo later blijkt) een zogenaamd willekeurige toeschouwer uit, die naar het toneel wordt meegetroond. Na wat verschillende grappige handelingen, flitst deze man ineens de lucht in en samen met het doek verdwijnt alles in de hoogte van het enorme theater. Voor ons is een toneel geopend, dat net zo groot is als de zaal, waarin we zitten; de dimensies zijn bijna niet weer te geven in een geschreven verhaal. De vloer is een meer, waaruit na enige tijd tientallen benen tevoorschijn komen, die op de maat van de live muziek bewegen. We snappen niet hoe het allemaal mogelijk is, ze hebben toch geen kieuwen? De show gaat voort en je komt werkelijk ogen tekort! Overal gebeuren dingen, hoog in de lucht, vlak voor ons, achterin. De vloer in het meer is bewegelijk en dan lopen de figuren ineens over het water als de vloer vlak onder het oppervlak is. De cast is zeer uitgebreid en later volgen nog acts met vuur, veel vuur; we voelen de hitte! De zogenaamde toeschouwer van het begin heeft de hoofdrol en wordt meegezogen in de vreemde wereld van het volk van O. Vaak zie je overeenkomsten met Alice in Wonderland. De clowns vormen een ‘running gag’ en vullen de ruimten op tussen de verschillende hoofddelen. Later wordt nog eens een zogenaamde toeschouwer meegenomen naar het toneel. Hij klimt wat onbeholpen (goed geacteerd!) de tientallen meters hoge ladder op tot in de nok van het theater. Dan duiken mannen omlaag en even later krijgt hij een duw en “valt” ook tientallen meters naar beneden in het water. Hij kruipt op de wal en heeft het overleefd. Regelmatig verdwijnen acteurs onder water en komen dan gewoon niet meer boven. We snappen het nog steeds niet.

Om half twaalf is het allemaal voorbij en de finale is zinderend. We hebben een show gezien, die z’n weerga niet kent en zullen dit niet licht vergeten. We storten ons weer in het nachtleven van Las Vegas en laten alles over ons netvlies komen. We wanen ons op de set van een Fellini film. Diep in de nacht keren we terug naar de motorhome. De temperatuur is buiten nog 25 graden Celsius en binnen is de motorhome heerlijk koel. We vertrekken snel naar dromenland. Morgen breken we op en rijden naar een andere camping downtown, zodat we naar het champagne buffet van Main Street Station kunnen gaan. ’s Avonds geven we ons over aan de gekte van Fremont Street, het oeroude Las Vegas. Hier is het allemaal begonnen. Hier stonden de eerste casino’s, zoals de beroemde Golden Nugget.