Folkston, GA: train watching
Door: Sander Verkuijl
Blijf op de hoogte en volg Els en Sander
26 Juni 2014 | Verenigde Staten, Folkston
Om half zeven op dinsdag, 24 juni 2014 lig ik in m'n eentje in het fantastische warme zoutwaterzwembad direct grenzend aan onze plek (die met waterval) en maak mijn spieren los. Tjonge, dit is vakantie, hier wil ik nog wel een weekje doorbrengen, maar helaas, we gaan weer verder. We maken de wagen weer reisklaar en "we pull out", zoals men het hier pleegt te zeggen. We raken met onze radio-antenne geregeld de lage twijgjes aan de prachtige bomen, die extra laag hangende takken hebben na het noodweer van gisteravond. We voegen in op de 17 in richting Savannah, GA en passeren de Savannah River, waarna we dus in Georgia zijn. We bezoeken het Welcome Center en worden voorgelicht over de moerassen van Okefenokee.
Buiten raken we in gesprek met een ouder echtpaar, waarvan de man zich voetje voor voetje voortbeweegt met een looprek. De vrouw heeft 2 herdershonden bij zich en in hun piepkleine 23' camper blijkt ook nog een derde hond èn een zwarte kat te huizen. De man kreeg onlangs vijf omleidingen en kreeg in het ziekenhuis een hartaanval. Later werd hij op straat door een auto aangereden en brak zijn bovenbeen net boven de knie; wat een ellende kan iemand overkomen. Ze komen uit Maine (boven Boston, MA) en zijn op weg naar huis. Hij heet Alexander ("My real name is Alexander, because I am Alexander") en ze komen net van een bruiloft af. De bruid heet Alexandra. Hij doet de deur open en de kat springt naar buiten! ("Oh my! ...." Ik reageer direct en sta even later met een grote spinnende zwarte kat in mijn armen tot opluchting van het echtpaar. Kat naar binnen en hordeur dicht en we nemen afscheid.
We komen na zo'n 150 mijl in het plaatsje Folkston. We hebben nog tijd genoeg, want het tijdframe van aankomst is tussen 5 en 6 uur. Er komt een luid toeterende trein langs en we zien, dat het hier allemaal om de treinen draait. Folkston blijkt wereldwijd geliefd te zijn om treinen te spotten. Er is een klein museum. We kijken ernaar en lopen nog even ons oriënterend door, maar daar gaat een zijdeur open en een jonge vrouw roept ons toe vooral even binnen te komen "and it's free!" roept ze enthousiast. We zien binnen van alles over de treinen van vroeger en nu, die door het plaatsje denderen, luid toeterend! Iedere 20 minuten, dag en nacht en liefhebbers uit de hele wereld komen hier op af, eventueel via de webcam. Op de website www.virtualrailfan.com zijn de passerende goederentreinen te zien. Als we rondlopen in het piepkleine museum, begint alles te vibreren en horen we de gillende fluit van de trein. We doen de deur open van een waranda en zien families op stoeltjes zitten om de passerende trein te zien. Horen en zien vergaat als een eindeloze stroom wagons voorbij dendert. Iedere wagon zit onder de graffiti. Er zijn treinliefhebbers die voor de locs komen, maar ook die voor de wagons komen. Binnen liggen hele fotoboeken met treinen en losse wagons. We praten nog wat met de charmante Dawn Malin, de directeur van Okefenokee Chamber & Development Authority en tekenen het gastenboek. Tot onze verrassing krijgen we een paar leuke souvenirs mee en we worden uitgewuifd. We lopen nog wat door het slaperige plaatsje en gaan een ijsje eten in een soort winkel van Sinkel. Eigenlijk zijn alle winkels van dit type. Iedereen probeert eigenlijk alles te verkopen. Diverse panden staan ook leeg; erg voorspoedig verloopt het hier niet.
Dan rijden we door naar Okefenokee Pastimes, onze camping. We praten met Jo, de vrouw die de zaak samen met haar man runt. Wij zijn de enige gasten en men heeft ook geen behoefte aan toevallige passanten, getuige de afzetting van de ingang met het bord CLOSED. We rijden eerst naar Okefenokee Adventures om de tocht van morgenochtend te bespreken. Om 09:10 zal Joey, de gids ons oppikken. We gaan terug en installeren ons op de mooie camping. We eten, kijken een onbegrijpelijke phantasy film en gaan pitten. Morgen een dag met een nieuwe ervaring: het grootste zoetwatermoeras van de Verenigde Staten.
Okefenokee, de trillende aarde
Joey, een echte "swamper" en onze gids vanmorgen, haalt ons om 09:10 op. Het is woensdag 25 juni 2014. De dreigende luchten gisteravond hebben wat regen gegeven, maar geen enge toestanden. Nee, neem dan maandag 23 juni jl., toen brak hier een hagelstorm uit met hagelstenen zo groot als golfballen, vertelt een andere gids ons later. Wat een geluk dat we niet hier stonden! De hagel heeft veel schade veroorzaakt en het doek van de kap van de rondvaartboot zit vol flinke gaten. We zitten in de boot samen met een Duits echtpaar uit Kaiserslautern, een familie uit Georgia en nog een ander Amerikaans echtpaar. Het 23-jarige meisje van de Georgiaanse familie is hier geboren uit Nederlandse ouders, een marine-officier uit Purmerend en zijn vrouw uit Siebengewalt (bij Roermond). Haar ouders praten met elkaar Nederlands, maar zij verstaat het alleen maar; het spreken hiervan vonden haar ouders onbelangrijk.
De gids heeft een zwaar zuidelijk accent. Hij vertelt op een zeer onderhoudende wijze over het moeras. Hij is een zesde generatie swamper en zijn vrouw zevende. We zien al gauw onze eerste alligator vlakbij de boot. Later nog drie flinke exemplaren. We zien een haviksnest met de havik op het nest en op de terugweg zit één van de vogels op een tak, geweldig. Het moeras bevat uitsluitend schoon regenwater en voedt twee rivieren, de Suwannee River en de St.Marys River. Het water lijkt inktzwart en spiegelt prachtig, maar als de gids wat water schept en het pons laat zien, blijkt het mooi helder te zijn. Het moerasgas is zuiver reukloos methaan en als je wat port in de drijvende massa, kun je de opstijgende gassen met een aansteker ontsteken, niet ongevaarlijk. We zien prachtige bomen en struiken, die in het verstilde zwarte water perfect weerspiegelen, zo volmaakt dat je de grens van het water niet ziet; het loopt gewoon door. We varen door onafzienbare velden met prachtige waterlelies. We krijgen de kleinste carniforische plantjes ter wereld in onze handen; we ruiken en voelen het natte veen, dat in vroege dagen gedroogd als turfbrandstof diende. We zitten doodstil naar de stilte te luisteren, één van havikken is aan het rondvliegen. Een piepje hier, een grommetje daar, een kikker die even wat geluid maakt, zelfs de wind slaapt nog even uit, het is een soevereine stilte, die bij een moeras hoort. Hier willen we nog wel een uurtje blijven, echt heet is het ook nog niet. Dan varen we weer terug en we gaan naar het visitor center om een film te bekijken. Okefenokee betekent 'de trillende aarde' en in het visitor center kun je dit ervaren. In werkelijkheid is dit niet verantwoord; je zou gemakkelijk kunnen vallen en zwemmen tussen de gators is geen goed plan. Een andere bebaarde en bestaarte gids (ook met leren hoed) brengt ons terug. We houden een rustige middag en gaan lekker schoonmaken, want we hebben geen huishoudelijke hulp meegenomen.
Morgenochtend gaan we al vroeg op pad, om de swamp drive met de motorhome te rijden. We hebben al geïnformeerd en "it can be done". Aan het eind is een 3/4 mijl lange boardwalk (een plankenweg op palen door het moeras) en die gaan we uiteraard doen. Daarna door naar Florida.
Buiten raken we in gesprek met een ouder echtpaar, waarvan de man zich voetje voor voetje voortbeweegt met een looprek. De vrouw heeft 2 herdershonden bij zich en in hun piepkleine 23' camper blijkt ook nog een derde hond èn een zwarte kat te huizen. De man kreeg onlangs vijf omleidingen en kreeg in het ziekenhuis een hartaanval. Later werd hij op straat door een auto aangereden en brak zijn bovenbeen net boven de knie; wat een ellende kan iemand overkomen. Ze komen uit Maine (boven Boston, MA) en zijn op weg naar huis. Hij heet Alexander ("My real name is Alexander, because I am Alexander") en ze komen net van een bruiloft af. De bruid heet Alexandra. Hij doet de deur open en de kat springt naar buiten! ("Oh my! ...." Ik reageer direct en sta even later met een grote spinnende zwarte kat in mijn armen tot opluchting van het echtpaar. Kat naar binnen en hordeur dicht en we nemen afscheid.
We komen na zo'n 150 mijl in het plaatsje Folkston. We hebben nog tijd genoeg, want het tijdframe van aankomst is tussen 5 en 6 uur. Er komt een luid toeterende trein langs en we zien, dat het hier allemaal om de treinen draait. Folkston blijkt wereldwijd geliefd te zijn om treinen te spotten. Er is een klein museum. We kijken ernaar en lopen nog even ons oriënterend door, maar daar gaat een zijdeur open en een jonge vrouw roept ons toe vooral even binnen te komen "and it's free!" roept ze enthousiast. We zien binnen van alles over de treinen van vroeger en nu, die door het plaatsje denderen, luid toeterend! Iedere 20 minuten, dag en nacht en liefhebbers uit de hele wereld komen hier op af, eventueel via de webcam. Op de website www.virtualrailfan.com zijn de passerende goederentreinen te zien. Als we rondlopen in het piepkleine museum, begint alles te vibreren en horen we de gillende fluit van de trein. We doen de deur open van een waranda en zien families op stoeltjes zitten om de passerende trein te zien. Horen en zien vergaat als een eindeloze stroom wagons voorbij dendert. Iedere wagon zit onder de graffiti. Er zijn treinliefhebbers die voor de locs komen, maar ook die voor de wagons komen. Binnen liggen hele fotoboeken met treinen en losse wagons. We praten nog wat met de charmante Dawn Malin, de directeur van Okefenokee Chamber & Development Authority en tekenen het gastenboek. Tot onze verrassing krijgen we een paar leuke souvenirs mee en we worden uitgewuifd. We lopen nog wat door het slaperige plaatsje en gaan een ijsje eten in een soort winkel van Sinkel. Eigenlijk zijn alle winkels van dit type. Iedereen probeert eigenlijk alles te verkopen. Diverse panden staan ook leeg; erg voorspoedig verloopt het hier niet.
Dan rijden we door naar Okefenokee Pastimes, onze camping. We praten met Jo, de vrouw die de zaak samen met haar man runt. Wij zijn de enige gasten en men heeft ook geen behoefte aan toevallige passanten, getuige de afzetting van de ingang met het bord CLOSED. We rijden eerst naar Okefenokee Adventures om de tocht van morgenochtend te bespreken. Om 09:10 zal Joey, de gids ons oppikken. We gaan terug en installeren ons op de mooie camping. We eten, kijken een onbegrijpelijke phantasy film en gaan pitten. Morgen een dag met een nieuwe ervaring: het grootste zoetwatermoeras van de Verenigde Staten.
Okefenokee, de trillende aarde
Joey, een echte "swamper" en onze gids vanmorgen, haalt ons om 09:10 op. Het is woensdag 25 juni 2014. De dreigende luchten gisteravond hebben wat regen gegeven, maar geen enge toestanden. Nee, neem dan maandag 23 juni jl., toen brak hier een hagelstorm uit met hagelstenen zo groot als golfballen, vertelt een andere gids ons later. Wat een geluk dat we niet hier stonden! De hagel heeft veel schade veroorzaakt en het doek van de kap van de rondvaartboot zit vol flinke gaten. We zitten in de boot samen met een Duits echtpaar uit Kaiserslautern, een familie uit Georgia en nog een ander Amerikaans echtpaar. Het 23-jarige meisje van de Georgiaanse familie is hier geboren uit Nederlandse ouders, een marine-officier uit Purmerend en zijn vrouw uit Siebengewalt (bij Roermond). Haar ouders praten met elkaar Nederlands, maar zij verstaat het alleen maar; het spreken hiervan vonden haar ouders onbelangrijk.
De gids heeft een zwaar zuidelijk accent. Hij vertelt op een zeer onderhoudende wijze over het moeras. Hij is een zesde generatie swamper en zijn vrouw zevende. We zien al gauw onze eerste alligator vlakbij de boot. Later nog drie flinke exemplaren. We zien een haviksnest met de havik op het nest en op de terugweg zit één van de vogels op een tak, geweldig. Het moeras bevat uitsluitend schoon regenwater en voedt twee rivieren, de Suwannee River en de St.Marys River. Het water lijkt inktzwart en spiegelt prachtig, maar als de gids wat water schept en het pons laat zien, blijkt het mooi helder te zijn. Het moerasgas is zuiver reukloos methaan en als je wat port in de drijvende massa, kun je de opstijgende gassen met een aansteker ontsteken, niet ongevaarlijk. We zien prachtige bomen en struiken, die in het verstilde zwarte water perfect weerspiegelen, zo volmaakt dat je de grens van het water niet ziet; het loopt gewoon door. We varen door onafzienbare velden met prachtige waterlelies. We krijgen de kleinste carniforische plantjes ter wereld in onze handen; we ruiken en voelen het natte veen, dat in vroege dagen gedroogd als turfbrandstof diende. We zitten doodstil naar de stilte te luisteren, één van havikken is aan het rondvliegen. Een piepje hier, een grommetje daar, een kikker die even wat geluid maakt, zelfs de wind slaapt nog even uit, het is een soevereine stilte, die bij een moeras hoort. Hier willen we nog wel een uurtje blijven, echt heet is het ook nog niet. Dan varen we weer terug en we gaan naar het visitor center om een film te bekijken. Okefenokee betekent 'de trillende aarde' en in het visitor center kun je dit ervaren. In werkelijkheid is dit niet verantwoord; je zou gemakkelijk kunnen vallen en zwemmen tussen de gators is geen goed plan. Een andere bebaarde en bestaarte gids (ook met leren hoed) brengt ons terug. We houden een rustige middag en gaan lekker schoonmaken, want we hebben geen huishoudelijke hulp meegenomen.
Morgenochtend gaan we al vroeg op pad, om de swamp drive met de motorhome te rijden. We hebben al geïnformeerd en "it can be done". Aan het eind is een 3/4 mijl lange boardwalk (een plankenweg op palen door het moeras) en die gaan we uiteraard doen. Daarna door naar Florida.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
