Blue Angels, de luchtshow die we NIET zagen

Dinsdag, 1 juli 2014 is de dag, waarop we de camper inleveren. We hebben op Perdido Cove prima geslapen. We hebben met John en Suzie afgesproken, dat we om elf uur bij het hotel de camper overdragen en de PT Cruiser overnemen. Dan krijgen we een spoedbericht zowel via de email als via Messenger, dus het is dringend. Het is de bedoeling om een half uur eerder te komen, want ze willen ons meenemen naar de luchtmachtbasis van Pensacola, waar de Blue Angels, het wereldberoemde stuntteam, hun repetitie houden voor de luchtshow van zondag a.s. en daarna gaan we dan samen lunchen. We komen werkelijk exact om half elf bij het hotel aan en pakken alles uit om in bewaring te geven, want de kamer is uiteraard nog niet beschikbaar. We wachten een kwartiertje, half uurtje, bellen Suzie (antwoordapparaat!), bellen John (antwoordapparaat), een uurtje, vijf kwartier!!! Dan komt er een mail (via hun dochter) dat ze in de haast de mobieltjes thuis hebben laten liggen. Ze dachten dat ze het hotel wisten, maar nee dus. Ze zijn in alle hotels in de buurt geweest, zelfs in het Hampton aan de overkant, maar NIET in Homewood, ons hotel. Via hun dochter Christie op de computer gekeken en ..., nou ja daar waren ze dan.

De live show gaat voor ons dus helaas niet door, maar we spoeden ons naar het museum van de Mariners te gaan, waar we nog net om één uur de IMAX film over de Blue Angels zien. Ze hebben een eigen stoel in het theater en tijdens de voorstelling zien we enkele vrienden van hen op het doek. Eén ervan is de stuntvlieger Blue Angel nr.2. De film is fantastisch en een uurtje later lopen we in het museum tussen de vele vliegtuigen rond. We hebben zo'n verzameling nog nooit gezien. John vertelt over zijn opleiding op deze basis en Suzie glundert nog als ze terugdenkt aan de vele feestjes. We zien de helicopter van het type, dat John tijdens de Vietnam oorlog vloog. John wijst het raam van de kamer aan, waar hij in zijn kadettentijd woonde.

Dan beginnen we toch wat trek te krijgen en we rijden naar The Fish House, een bekend visrestaurant bij de haven. We eten er heerlijk en om een uur of vier rijden we naar het hotel. De camper wordt geïnspecteerd en even later rijden John en Suzie weg en blijven wij achter met de PT Cruiser. We gaan naar de kamer. Dit is een soort 2-kamer flat, want er is een volledig ingerichte keuken, inclusief afwasmachine, full-size koelkast en vriezer, woonkamer met groot flatscreen, slaapkamer, ook met groot flatscreen en badkamer met ligbad. We kijken uit op het zwembad. Het King bed is op z'n Amerikaans weelderig en dus veel te zacht. 's Avonds is een diner inbegrepen en we schuiven om 06:45 nog net op tijd aan. We zitten nog vol vis en eten een bescheiden bordje. 

Dan ontdekken we dat we een zakje met medicijnen zijn vergeten; het ligt in een van de kasten in een mandje en we bellen met Suzie. We besluiten het direct even op te halen en een half uurtje later rijden we de stikdonkere weg in, waar ze wonen. Ze hebben hier een klein paradijsje gecreëerd. We komen door de dubbele deur in een enorme living met een openschuivende wand, waardoor je de volledig met horregaas omheinde tuin binnengaat. Hier is ook een 15 meter zwembad gebouwd èn de jacuzzi ("hot tub"). Door een deur kun je dan naar de steiger, waaraan hun boot in de lagune ligt. In dit huis is het goed toeven; hier wil iedereen wel de oude dag doorbrengen! We rijden terug naar het hotel en morgen gaan we naar Mobile, Alabama.

Het slagschip USS Alabama, BB-60

Toen we zes weken geleden met de motorhome naar Mobile, AL reden, zagen we haar al liggen: het slagschip USS Alabama en vandaag, woensdag 2 juli 2014 gaan we op bezoek. We hebben de hele dag uitgetrokken, want we zullen nooit meer de gelegenheid krijgen zo'n brok geschiedenis te ervaren.

Het wordt warm vandaag, 'high in the nineties' (35gr C+), maar het kan vanwege de hoge relatieve luchtvochtigheid aanvoelen als 110gr. Fahrenheit (43gr C) en dat is gewoon heet. We komen na een uurtje aan en kopen onze kaartjes bij het visitor center. Dan omhoog naar het 'main deck'. Pfff, wat is het overal heet. en wat is het schip enorm, meer dan 200 meter lang en 33 meter breed.

De tour begint met een dringende waarschuwing:
"Visitors are cautioned that the construction of a Battleship and Submarine offers many hazards, including low doorways, high door sills, and obstructions around the deck. Please Be Careful!"

Van deze waarschuwing blijkt niets overdreven; het wordt een klauter- en klimpartij door de krochten van dit enorme schip. Er is één ruimte die airconditioned is en verder is het warm en benauwd. We zien hoe de 2.200 bemanningsleden en 127 officieren, leefden. Officieren hadden het heel wat beter dan de bemanning. Zij hadden vaak met z'n tweeën een hut, terwijl de bemanning in grote ruimten huisde met stapelbedden voor vier man. De keuken zag eruit, alsof men helemaal klaar was voor de lunch. Men bereidde hier driemaal daags warme maaltijden voor maximaal 2.500 man. Het schip liep in 1942 van stapel en kon gelijk aan het werk tegen de Jappen. Ze schoten 22 vijandelijke vliegtuigen uit de lucht. Als je de films bekijkt, krijg je de indruk, dat ze continu vliegtuigen neerhaalden. Over 2,5 jaar is het minder dan één vliegtuig per maand en dan vind ik 22 vliegtuigen best weinig. En dan die enorme kanonnen: negen 16"/45 kaliber kanonnen en nog een heleboel kleinere. Die grote jongens beschoten nauwkeurig een doel tot 34 km.
We doen twee van de drie tours, zijn langzamerhand behoorlijk afgepeigerd en komen af en toe bij in de enige airconditioned ruimte. De tour van de bovenbouw laten we voorbij gaan. We gaan naar het vliegtuigmuseum en daar is het weer koel.

We zien weer een overvloed aan vliegtuigen, torpedo's, kanonnen, enz. Veel films over de oorlogsvoering met vele historische beelden. Dan hebben we nog een belangrijke tour te doen, de duikboot! We lopen de zinderende hitte in - het is inmiddels halverwege de middag- en klimmen de trappen op naar de duikboot. Nee, we gaan niet weer een hele tour doen, maar kijken alleen even beneden. Dat pakt dus anders uit, want er is geen weg terug, eenmaal afgedaald!  We bevinden ons in de verrassend koele buik van de oudste Amerikaanse duikboot, die nog te bezoeken is, de USS Drum, SS-228. De boot liep van de helling op 1 november 1942. De submarine is 130 meter lang en slechts 8,5 meter breed. Aan boord waren 65 bemanningsleden en 7 officieren. Ook hier zien we primitieve bemanningsverblijven met dubbel beslapen stapelbedden en redelijke comfortabele officiersverblijven. De officieren aten van fijn porcelein met zilveren bestek, de bemanning zat dan op krukken aan een lange counter. We moesten van het ene in het andere compartiment kruipen en dat ging heel wat minder snel dan in films als 'Das Boot'. Kortom, we vergeten onze vermoeidheid en worstelen het hele schip door, van het voorste torpedoruim tot het achterste torpedoruim, want ook vanaf de achterzijde kon worden gelanceerd. Een bezoeker, oud onderzeebootcommandant, merkt glunderend op:"Load them up, slide them in and..... boom!" Dit bezoek maakt veel indruk, want in het echt is het toch heel anders dan in de film. 

We rijden terug naar Pensacola en dan slaat de vermoeidheid pas echt toe. Ik ga na het eten op bed liggen en voel me afgepeigerd. Ik vermoed, dat ik misschien koorts heb. We nemen de temperatuur op en ja hoor, 38 graden! Daar zitten nu niet echt op te wachten, dus hup, aan de paracetamol. Later op de avond zakt de temperatuur en ik slaap steeds.

's Morgens op donderdag 3 juli 2014 voel ik me nog steeds vrij gammel, heb een klein beetje verhoging en we besluiten het rustig aan te doen, wat winkels kijken in Historic Downtown Pensacola en lekker lunchen bij Jackson's Steak Restaurant. Dat winkels kijken is ronduit niks, het is bovendien veel te warm om überhaupt buiten te zijn. We rijden naar het strand en rijden een flink eind oostwaarts. De prachtig witte stranden worden daar niet meer ontsierd door al die huizen op palen, die direct aan het strand worden gebouwd. We zitten een tijdje op het strand op onze ongemakkelijke opvouwbare stoeltjes en rijden na een tijdje terug naar het hotel voor het diner. 's Avonds is mijn temperatuur verder gezakt en ik verklaar mezelf beter!

Vrijdagmorgen 4 juli 2014 beginnen we met een stevig ontbijt, dit keer zonder Waffles, want de wachtrij voor de machine is steeds zo'n vijf, zes personen lang, maal 5 minuten per persoon....je staat er zo een klein half uur te wachten en dat zien we allebei niet zitten, dus verder met het 'conventionele' Amerikaanse ontbijt. 

We gaan naar het Naval Museum terug. Hier valt nog zoveel te zien en te beleven. We genieten wederom van al het tentoongestelde. Bij het podium worden eindeloos lange redevoeringen gehouden en het duizendkoppige publiek applaudiseert om de haverklap. Uiteraard in het kader van Onafhankelijksheidsdag, de Fourth Of July. We horen iemand uitgebreid en met veel detailkennis praten over de vliegtuigen, de ontwikkeling en de plus- en minpunten van de vele toestellen uit de Tweede Wereldoorlog. De man stelt voor, dat we ons bij zijn gasten aansluiten. Hij kan fascinerend praten en dan staan we ineens bij een kassa van de 4D show van de Blue Angels. Mike trakteert ons ("Oh, treat? That is an American thing") en we gaan gezessen het theater in. We vliegen met de piloten van het stuntteam mee, we voelen de trillingen, we hellen mee naar voren, koude winden strijken soms langs onze benen en hoofden, kortom een leuke ervaring. We nemen afscheid en danken hem hartelijk voor de rondleiding en de film. Mike vliegt geregeld op Amsterdam, om zaken te doen in Schiedam. Ze leveren speciale apparatuur. Hij was gisteren nog in Amsterdam en vond het heerlijk weer. Goed vooruitzicht voor ons, toch?

We gaan naar het centrum van Pensacola om te eten. We blijken geen moment te vroeg te zijn, er is nog één tafel vrij en we eten buiten lekker gegrilde vis. Als we later vertrekken, staat er een rij van zeker twintig man te wachten op een plekje. We lopen naar het feestterrein, waar een zeer middelmatige rockband speelt; hier liggen kansen voor de Kamper bands, die stuk voor stuk beter zijn; O.K., op de uitspraak na dan. Overal vreettentje en iedereen vreet dan ook.  We zien nauwelijks drankgebruik, het is vooral limonade. Mensen zitten op meegebrachte stoeltjes en hebben hun eten en drinken in koelboxen bij zich. Het kan ons allemaal niet bekoren en we zoeken de auto weer op, om voor de grote terugtocht na net vuurwerk niet in de files te komen. Terug naar het hotel, inpakken, koffergewichten verdelen en dan op tijd naar bed. Morgen komen John en Suzie ons om half tien halen om ons naar het vliegveld te brengen; een ongekend persoonlijke afwikkeling. Zij nemen de PT Cruiser weer mee en rijden dus met twee auto's naar huis, de Lincoln Continental en de PT Cruiser. Om 12:09 vertrekken we en zondagmorgenp zijn we op Schiphol.