Zesjarige schiet voor onze ogen een man neer !

Vanmorgen heerlijk uitgeslapen; we werden pas om kwart voor zeven wakker. Op ons gemak ontbeten op z’n zondags met een zacht gekookt eitje. Met enige weemoed de camping verlaten via een supersteile afdaling, maar in de één met de voet op het rempedaal gaat het prima.

De weg naar Tombstone is prachtig en we stappen een uurtje later uit in een filmdecor. Iedereen heeft een wild west mindset en acteert er vrolijk op los. Overal cowboys en de beruchte “Gunfight at the OK-corral” wordt hier dagelijks nagespeeld.

De “cowboys” praten allen met een lijzig overdreven zuidelijk accent en dagen elkaar uit. Een kind van zes jaar mag een cowboy neerschieten en doet dat vol enthousiasme. Terwijl hij met een “smoking gun” op de plaats delict zijn voetje op de borst van het “slachtoffer” mag zetten, maakt Pa de foto’s. Even later zien we de man weer tegen de vlakte gaan; zo heeft iedereen z’n taak om de toerist te vermaken.

We drinken wat in de beruchte saloon van Big Nose Kate. Het is overal gezellig en we bezoeken ook nog boot-hill, de begraafplaats van Tombstone. Hier staan we stil bij het graf van Dutch Annie, de hoerenmadam van Tombstone. Ook de door de gebroeders Earp en Doc Holliday neergeschoten outlaws liggen samen onder een berg stenen, evenals de vele opgehangenen, vermoorde en door indianen gedode personen. Een 3 maanden oud kind stierf aan de gevolgen van mazelen.

Over Wyatt, Virgil en Morgan Earp hebben we een hoop geleerd en van de romantiek van het wilde westen blijft niet veel over. En het is allemaal nog zo kort geleden. Geschiedenis van het huidige Amerika is zelden langer geleden dan 150 jaar. Die schietpartijen in dit gebied zijn pas 130 jaar geleden en dat is dus pas.

We houden Tombstone voor gezien en rijden richting New Mexico. Zo gauw we de grens over zijn, verandert het landschap direct in een heuse zandwoestijn en dit gaat een paar uur door. We komen nauwelijks ander verkeer tegen en aan het eind van de middag rijden de we de camping in Silver City op. We sluiten alles aan en ik ga op zoek naar iemand met de code van de WiFi. De man schuin tegenover ons in een enorme 45 voeter met 4 slideouts nodigt me in zijn motorhome en geeft me de gegevens met de bemoedigde woorden dat het moeilijk is om e.e.a. in te stellen. Het gepensioneerde echtpaar heeft een ranch in Texas en trekt nu al weer 6 maanden rond in deze villa op wielen. Ze willen nog veel, heel veel bereizen en willen nog wel 30 jaar “bijtekenen”, maar helaas, het zit er niet in. Ze houden een warm betoog om vooral Alaska te gaan bezoeken met een motorhome; ze zwierven er 3 maanden rond.

We hebben een “permanent resident” naast ons, die alleen woont met zijn hond in een oude trailer. Hij staat nu een jaar op deze camping. We hebben maar niet doorgevraagd naar het hoe en waarom, maar erg vrolijk word je hier niet van.

Ik heb inmiddels een enorme pijn in de onderrug gekregen en tijdens het wandelen over de camping moet ik Els vragen, iets langzamer te lopen…. haha! We blijven hier 2 nachten staan en doen het dus rustig aan. Wassen, schoonmaken en rustig aan doen is het devies. Dinsdagmorgen in alle vroegte naar Santa Fe. Het traject heb ik uiteraard besproken met de campingeigenaar en later ook nog met de Amerikaanse vrouw tegenover ons. Beiden ontraden de route, die TomTom aangeeft. (“You don’t wanna do that…”) We volgen dus hun advies en rijden wat mijlen om, maar komen dan geen “low clearance” viaducten tegen van 12’5” en wij zijn 12’4”!