Hitteminnende bacteriën in een Turks bad
Door: Els en Sander
Blijf op de hoogte en volg Els en Sander
06 Juni 2012 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Vannacht zijn we allebei veel wakker door de zware sneeuwstorm, die over ons gebied trekt. De motorhome staat af en toe op z’n poten te schudden door de rukwinden. Om 7 uur zijn we allebei nog niet echt uitgeslapen, maar het wordt de laatste Yellowstone dag en we willen toch nog een aantal gebieden bezoeken. Om een uur of negen rijden we over schoongemaakte wegen naar de west-ingang.
We vragen naar de wegentoestand en de ranger vertelt, dat alle wegen schoon zijn. We horen tevens hoe laat de Old Faithful gaan spuiten en we hebben een uur de tijd. Het is maar zo’n 40 km, maar we worden opgehouden door een paar bizons op de weg en later laten we ons ook nog verleiden een klein weggetje langs een rivier te nemen. Enfin, het komt erop neer, dat we bij aankomst de mensen weg zien gaan, bussen worden weer volgeladen en de banken zijn allemaal leeg. We zijn 8 minuten te laat en besluiten onze pijlen op andere gebieden te richten, want uiteindelijk hebben we het spektakel bij ons vorige bezoek in 2009 ook al meegemaakt.
We rijden terug naar het Biscuit Basin. Het grote verschil met die modderputten is, dat het niet naar rotte eieren ruikt. Het zijn geisers en overal zijn prachtige bubbelende meren, meertjes, gaten in de grond en stromen kristalhelder water. Het stoomt overal en omdat het verrekte koud is (nu net boven het vriespunt) met een harde wind, is het stoomeffekt veel groter, dan bij hogere temperaturen. Het sneeuwt nog steeds licht, maar we zijn er goed op gekleed en de gure wind deert ons niet. De kleuren zijn wonderschoon en je zou overal de mooiste kleurenpatronen direct kunnen gebruiken voor kleding, gordijnen, vloerbedekking, enz. Alsof een begenadigd kunstschilder in de weer is geweest. We genieten en lopen door de dampen heen van het ene kleurenpalet naar het andere.
Dan rijden we door naar het Midway Geyser Basin. Bij Biscuit Basin waren het vooral de kleuren, die ons fascineerden, hier zijn het de enorme stoomwolken, de grote borrelende vlakten, die ongelofelijke felle kleuren hebben. Het blijken hitte-minnende bacteriën te zijn, die grote kleurige velden opbouwen, waarover het hete water voortdurend stroomt. Ik ga de hele route eerst lopen, zodat ik volop kan fotograferen en filmen, zonder dat Els steeds moet wachten. Al met al is het toch een drie kwartier lopen. Op zeker moment ben ik zelfs compleet gedesoriënteerd door de dikke stoomwolken overal om me heen; het zicht is soms enkele meters. Dan gaan we samen het hele traject nog een keer lopen en opnieuw is het een sensationele wandeling. Je voelt af en toe ook de warmte van de stoomwolken en het voelt soms als een Turks bad in de open lucht.
We rijden de hele zuid- en zuidoostroute en tegen half zes zijn we terug in West Yellowstone, waar we nog wat winkeltjes bezoeken en ik voor tien dollar een leuk T-shirt scoor. We gaan lekker eten in de motorhome; Els een lekkere Indiase maaltijd en ik een pittige gerecht uit Santa Fe, dat erg goed smaakt.
Morgen naar het zuiden via Idaho Falls en Portobello naar Massacre State Park. Het is weer een echte rijdag, want het is toch al met al 400 km. De weersverwachting is prima en de tank vol.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley