Krater van 50.000 jaar/ Rotswoningen van 1000 jaar

Donderdag, 21 juni 2012

Vanmorgen vertrekken we naar Meteor Crater. Fascinerend hoe uit de totaal platte woestijn na tientallen mijlen in de zinderende hitte de kraterrand aan de horizon zichtbaar wordt. We komen steeds dichterbij en we zien “wervende” borden met teksten als “be prepared for impact” en “Meteor’s speed is 26,000 miles per hour, Your’s is 50 mph max”. We parkeren op het speciale terrein voor “oversized vehicles” en kopen onze kaartjes. We gaan met de lift omhoog en stappen over in de lift die naar de rand van de krater gaat. We krijgen een geweldig beeld voorgeschoteld; dit hadden we echt niet verwacht, zo groot, zo immens. Het gat is 1.200 meter diameter en 210 meter diep en dat zijn flinke afmetingen, waarbij je je klein voelt. De rand van de krater is maar liefst 45 meter hoog. De zon brandt er flink op los en er is af en toe een zuchtje wind, maar die is dan wel heet, dus daar schiet je niet veel mee op. We ervaren het geheel intens en gaan naar een 10 minuten durende film over de inslag kijken. Het is allemaal erg dramatisch en af en toe lijkt het of we naar een heuse rampenfilm kijken. Het museum is zeer informatief en ook de winkel is het bezoeken waard.

Dan rijden we naar Walnut Canyon om de rotswoningen te gaan bekijken. We nemen de verkeerde afslag en beginnen wat te dwalen. Een weg met de aanduiding “Primitive Road” gaan we maar niet in en we keren om. Een andere motorhome heeft ons braaf gevolgd en ook die keert om. Later ontmoeten we elkaar bij een General Store, waar we samen de weg vragen, want de Texaan van de andere motorhome wil ook naar Walnut Canyon. We vinden na uitleg van een “local” de route terug en rijden samen erheen. We checken in en beginnen vol goede moed aan de honderden treden, die de canyon ingaan. Els gaat een deel mee en we genieten van de prachtige uitzichten op de rotswoningen van de Hopi en oudere indianenstammen. Zo’n duizend jaar geleden woonden hier 75 tot 400 mensen, afhankelijk van de berekeningsmethode. Zelf loop ik de hele trail van 2,5 km rond het eiland, zoals de enorme rots wordt genoemd midden in de canyon. Ik zie vele restanten van deze woningen. De overhangende rotsformaties gaven bescherming in zomer en winter. Velen hadden zelfs de mogelijkheid om ’s morgen aan de westkant te vertoeven en aan het eind van de dag liepen ze om het “eiland” heen, om aan de koelere oostkant de avond door te brengen.

We zien een mooie informatieve film en maken nog een wandeling over de rim in de zon. Het is erg heet en we gaan terug naar de koele motorhome. We laten namelijk het aggregaat gewoon doorwerken, zodat de motorhome steeds koel is, als we weer verder rijden. We hebben voor vandaag genoeg gedaan en gaan op de camping een glaasje drinken. Als de zon ondergaat, koelt het hier tenminste nog snel af. Morgen naar Kingman.