Fremont Street, het oude Las Vegas

Zondag, 24 juni 2012

De nacht was erg kort. We hebben nog overwogen, om het buffet te laten vallen en gewoon uit te slapen, maar het vreemde is, dat we eigenlijk rond half acht gewoon wakker zijn. We besluiten toch maar naar de andere camping te verhuizen. Ik bel ze eerst nog even i.v.m. de plaats. Die blijkt inderdaad nog bezet te zijn en we gaan in overleg met de receptie twee plaatsen verderop staan. Rond tien uur melden we ons bij de champagne brunch en het is net als de vorige keer: gezellig met gezinnen (veel locals) en jong en oud. Iedereen is in goede stemming en het aanbod is divers. De prijs is een lacherje $10,50 per persoon incl. onbeperkt champagne en koffie of thee na. Het thema van het buffet is “Coast To Coast” en typische Amerikaanse gerechten uit allerlei staten worden aangeboden en ook wel à la minute bereid. De onbeperkte champagne is niet zo maar bubbeltjeswater, maar tot onze verbazing echte Franse champagne en smaakt heerlijk. Het wordt in bekers geserveerd en we moeten de serveerster afremmen in haar enthousiasme om steeds nieuwe bekers neer te zetten, zo gauw we even weg zijn; we hoeven toch niet kruipend naar de motorhome te gaan….?

We verkennen Fremont Street en lopen de Golden Nugget door. Ik praat met een croupier, die me vertelt, dat het een zwaar leven is, als je nachtdiensten moet draaien. Hij draait alleen nog maar dagdiensten en dat is dan van 12 uur tot middernacht. We komen langs het zwembad, dat overvol is en alle ligbedden zijn bezet. Overal schalt de muziek en iedereen is blij. We gaan terug naar de motorhome en gaan een paar uur slapen, zodat we straks weer fris en fruitig verder kunnen. Ja, Las Vegas “doen” is een kunst en een kwestie van energie verdelen.

Het is inmiddels weer etenstijd geworden en we gaan naar het brouwerij-restaurant van Main Street Station, de Triple Seven. Het is een prachtzaak en als starter bestel ik vast een set proefglaasjes van 5 speciaal bieren uit de eigen brouwerij. Ik denk, aan de bescheiden prijs van $5.50 te zien, och, dat zijn kleine glaasjes. Dat klopt (in Amerikaanse ogen gezien) en ik krijg een houten tray met vijf fluitjes bier! Els bestelt een kleintje Gold bier bij de vis (die ook met dat bier is klaargemaakt). Het kleintje bier van Els is gewoon een pint! Els krijgt een bord vol heerlijke kabeljauw. Ze zegt, dat dit de lekkerst klaargemaakte kabeljauw is, die ze ooit gegeten heeft. Ik krijg een bord met varkensribbetjes in St. Louis stijl en ik heb zelden (en ik doe dat soort verklaring wel vaker….) zulke lekkere ribbetjes gegeten. De totale rekening is een grap: totaal tikken we incl. fooi $30.- af.

We gaan naar Fremont Street, twee blokken verderop. Het feest is hier al volop aan de gang en het is één grote party. We beginnen met een dance party, waarbij het publiek volledig uit z’n dak gaat op de stampende tonen. De vrouwelijke discjockey is een attractie op zich: een prachtig figuur en een uitbundige pruik. Ze danst, springt, draait en zweept het publiek op. Dan naar een heavy metal band, een ruig stel dat een geweldige act ten gehore brengt. Zwaar getatoeëerde heren en twee pittige backing vocals, die ook dansen. Dan barst de Fremont Street Experience los en de LED-koepel wordt een flitsende hemel; het enorme geluid is overal en we verbazen ons weer over de geluidskwaliteit. Over honderden meters is het geluid en nergens galmt het. De rock muziek dreunt door de overkapte Fremont Street, terwijl alle lichtreclames zijn gedoofd. Na tien minuten is het voorbij en kunnen de op drie plaatsen opgestelde bands weer aan het werk gaan. We luisteren naar een uitstekende rockband, waarbij de leadzanger me vaak aan Gerard Joling doet denken, qua stem en performance, niet de soort muziek. Na een uur komt er weer een Fremont Street Experience, nu met Queen en het “We will, we will rock you…” klinkt overal om je heen; het is inderdaad een “experience”, zoals je die nergens zal meemaken.

We luisteren naar een uitstekende saxofonist, die ook zingt en dat werkelijk prachtig doet. De man heeft volgens mij een dubbel stel longen of hij beheerst de techniek van blazen en inademen tegelijk erg goed, want de lengte van sommige uithalen lijkt eindeloos te duren. We zien allerlei straatkunstenaars, living statues, kleinere muzikanten en uiteraard ook de waarzegster, die volop klanten heeft. Nieuw is ook de Fremont Street Flight, waarbij de liefhebbers over een aantal honderden meters vanaf een hoge toren aan een kabel over het publiek scheren en verderop weer uit hun klimgordel worden geholpen. Het is een grote attractie, waarbij je de kaarten een dag tevoren moet kopen en vervolgens nog flink lang in de rij moet staan, maar daar zitten Amerikanen niet mee, getuige de lange rijen voor het buffet in het Bellagio gisteren.

We nemen met moeite afscheid van Fremont Street èn daarmee van Las Vegas, Sin City door nog een tijdje te kijken en te luisteren naar een heerlijke band, die onder meer nummers van de Eagles, Bowie, Madonna en Blondie doet op een wel zeer verdienstelijke manier. We lopen door de warme buitenlucht, die nog steeds boven de dertig graden ligt, naar de motorhome en gaan ons heerlijk koele huisje op wielen binnen. Morgen rustig ontbijten en daarna op weg naar Beatty, een plaatsje vlak ten oosten van Death Valley. De camping heeft de beschikking over drie warme bronnen en daar ga ik zeker gebruik van maken, ondanks de buitentemperatuur van 38 graden Celsius!