Een hele dag in Yosemite Nat’l Park!

Donderdag, 28 juni 2012

Goed plan gisteren, vroeg vertrekken voor de grote meute uit! We rijden om half acht de camping af. Pull-through bleek niet goed te kunnen, dus we deden net of we op een front-in plaats staan en reden schuin achteruit. Dit werkt goed en we gaan op weg. De weg kennen we van gisteren, alleen andersom. De morgenzon schijnt op een geraffineerde wijze over de hellingen met gemengd groen, zodat bepaalde naaldbomen alleen worden verlicht en de lagere planten niet. Het effect is geweldig: het lijkt wel Brussels kant, zo frêle. We gaan de omleiding over de smalle noodbruggen over de Merced River doen en ook dat gaat prima; links en rechts een 10 cm ruimte en ….. dat is niet veel!

We komen bij de toegang van Yosemite, checken in en rijden bijna direct een akelig smalle natuurlijke tunnel in. We hadden die tunnel uiteraard gisterenmiddag al gespot (wij reden op onze weghelft naast de tunnel) en bij de uitgang gevraagd naar de “clearance”. Deze was hoog genoeg voor de grootste bussen en motorhomes, werd ons verzekerd, maar we schrikken toch echt even op dit moment. We rijden naar Sentinel Bridge, waar wij gisteren ternauwernood onze motorhome kwijt konden. Nu is er een zee van ruimte en we kiezen een prachtige plaats naast de bushalte; we stappen uit en lopen zo de shuttlebus in.

De Lower Bridalveil Fall deden we gisteren; vandaag staat de Lower Yosemite Fall op het programma. We maken een prachtige wandeling door de bossen. Ik ontdek, dat de stam van een Sequoia anders klinkt, dan de andere naaldbomen. Ik sta te kloppen op zo’n redwood reus en luister naar de klank. Daarna loop ik naar een belendende boom, doe hetzelfde en hoor “geen antwoord”. Anderen zien mij dat doen en vragen, wat ik doe. Ik leg het uit en vraag hun hetzelfde te doen. Ze doen het en beamen verrast mijn stelling. Ik zeg vrolijk: “Ja, je bent bioloog of je bent het niet…… en ik ben het niet.” Maar wel leuk gevonden, toch? Het leek wel wat op een scene uit Bananasplit.

De Lower Yosemite Fall is geweldig. Overal klimmen mensen over de rotsen tussen het stromende water, zoals meestal bij watervallen. Ik besluit ook om naar de onderkant van de waterval te klimmen; moet kunnen! Na een rots of wat en het zien hoe mensen uitglijden en dan tot de knieën in werkelijk ijskoude water glijden, besluit ik deze sportieve aspiraties te laten voor wat ze zijn: aspiraties. Ik kijk nog wat rond en klauter en glibber terug naar Els, die lekker op een bank in de schaduw zit.

Dan gaan we met de shuttle naar het beroemde Ahwahnee Hotel, geopend in 1927. De grandeur uit die tijd is overal voelbaar en zichtbaar. De verschillende ruimten van het hotel zijn prachtig gedecoreerd en in topstaat. Het personeel is van een niveau, dat je alleen nog in oudere films ziet. We gaan eten in de grote dinerzaal van het hotel. Onze tafel wordt klaargemaakt (stel je voor, dat je dan al aan tafel zou zitten). Onze naam wordt afgeroepen en we worden naar een mooie tafel aan het raam begeleid. Een ober schenkt ijswater in en een andere “hogere” ober komt zich voorstellen als “your waiter for today”, zoals ook gebruikelijk is. Er is weer een andere ober, die alleen maar alles weghaalt. We kiezen de lunchgerechten uit: Els een Chiabatta met allerlei groenten en mozzarella en ik kies een Angus Beef Steak met Garlic Fries. We eten echt “in stijl” en gaan na de lunch het hotel en de tuinen ontdekken. Het is heerlijk rustig en de vogels en eekhoorns vliegen en rennen om ons heen.

We gaan naar het Visitor Center, het museum en zien een mooie film over Yosemite. (Vooral Els heeft hem wel goed gezien, ik viel steeds in slaap, haha) Het is buiten erg warm inmiddels en we besluiten naar de motorhome te gaan en rijden terug naar de camping. Daar treffen we een chaos aan bekertjes, wegwerpborden, servetten, enz. aan, vooral gelukkig op het terrein van de Vietnamese buren. Ze hadden vanmorgen zo’n haast om weg te komen met de bus, dat ze alles lieten staan. Ze komen een uurtje later ook terug en schrikken, zoals alleen Aziaten kunnen schrikken. In no time is alles weer opgeruimd. We lachen over de situatie en gaan eten; Els aan de vis en ik aan de kip. Het is weer lekker.

Morgen naar Watsonville, CA, waar we een plaats aan het meer krijgen. Het weer zit wel weer goed, lekker warm.

Nog even wat informatie over de weersituatie. In Colorado Springs in de Waldo Canyon woedt de grootste natuurbrand ooit. Hier zijn we op 27 mei nog geweest! Er zijn duizenden mensen geëvacueerd, vele honderden huizen zijn al verwoest en het vuur wordt omschreven als een oncontroleerbare vuurstorm. Meer dan de helft van de V.S. zucht onder een enorme hittegolf met temperaturen van meer dan veertig graden. Het bosje hout voor het kampvuur hebben we in een van de ruimen van de motorhome klaarliggen, maar nergens is het nu toegestaan om een open vuur te maken, logisch uiteraard. In Arizona was enkele dagen geleden een enorme stofstorm bij Tuscon. Ook hier waren we op 18 mei. Het enorme noodweer, dat in Yellowstone wekenlang heerste met sneeuw en zware hagelbuien, was praktisch voorbij toen wij daar op 4 juni waren. Kortom, we hebben tot nu toe steeds het mooiste weer van de wereld en realiseren ons, hoe anders het had kunnen zijn als we een paar weken eerder of later waren vertrokken.