De cowboys van de weg

We zijn zo maar weer ruim een week op pad als het woensdag 28 mei 2014 is. We zijn weer vroeg op pad gegaan op advies van de shuttle chauffeur, een pracht figuur met zijn witte Lyndon B. Johnson hat. We gaan eerst op zoek naar een Wal*Mart die ik op de navigator heb gebookmarkt (modern Nederlands). We vinden de enorme winkel snel en gaan onze voorraden aanvullen. Daarna de interstate op richting Knoxville, TN en dan verder naar Sevierville, TN. We maken gedurende deze rit flink kennis met het onverantwoordelijke gedrag van de truckers. Om een voorbeeld te geven: er staat een bord dat de weg versmalt naar 2 banen. Vervolgens komt een bord, dat de rechter baan "EXIT ONLY" is voor de afslag. Wij gaan keurig naar de linker baan. Dat valt niet in de smaak van de aanstormende truck. Let wel, de verlaagde maximum snelheid op dit traject is 55mph en de trucker wil hoe dan ook 75mph blijven rijden. Dus wat doet hij dan? Hij haalt ons rechts in, brult de afslag voorbij (het is hier extra versmald) en de licht slingerende aanhanger raakt bijna onze spiegel. Wij kunnen geen kant op, omdat er een betonnen rand direct langs de rijweg staat. We maken ook mee, dat een half huis op een trailer (wide load 14') ons inhaalt en wij maar voor de veiligheid half op de vluchtstrook gaan rijden. Ook de truckers onder elkaar geven geen duimbreed toe. Als een inhalende truck bijv. 65mph en zijn (ook inhalende) voorganger 62mph rijdt, drukt hij de in zijn ogen treuzelende truck op door er gewoon een meter achter te gaan drukken, tot de voorligger naar rechts gaat. Een positief punt zou ik willen noemen, dat een truck pas naar rechts gaat als hij zeker 30 meter verder is; dat gaat in Europa heel anders. De maximum snelheid wordt categorisch fors overschreden; alle trucks rijden steevast plankgas. Wat wordt het straks rustig als we de Blue Ridge Parkway gaan rijden. Maar eerst naar Sevierville. 

Na de drukte van Knoxville, TN rijden we door naar dit vakantiecentrum met Disney-achtige atracties. We zien een enorme King Kong compleet met dubbeldekker in zijn poot aan een namaak Empire State Building hangen. De fast food restaurants zijn uiteraard alle vertegenwoordigd en verder natuurlijk de rib en kip restaurants. Na deze pretboulevard moeten we rechtsaf en de ene camping na de andere ligt direct aan de weg. Het zijn zonder uitzondering weilanden met 'geparkeerde' motorhomes zij aan zij en het ziet er ongezellig uit. We krijgen de mededeling "bestemming bereikt", maar het huisnummer is pas negenhonderd zoveel, terwijl onze camping bijna 4.000 is.  De  We vragen het bij een trading post langs de weg, waar een alleraardigste vrouw uitlegt, dat onze camping slechts nog 200yards verderop ligt. En ja hoor, we rijden een mooie oprijlaan in en ik meld me bij de receptie in een berghotelachtig gebouw. Ook binnen stap je zo het hotel uit de film 'The Shining' in. Na het begroetingsritueel ("How're you doin' today?" blijkt al snel, dat er een naamsverwarring is, die vaak voorkomt volgens de man achter de desk. Onze camping heet Cove Mountain RV Park en deze Cove Mountain Resort. De man biedt aan om ze te bellen, want hij wil nu ook wel eens weten, waar zijn naamgenoot is gevestigd. De camping blijkt nog geen 2 mijl verderop te liggen en als we even later daar binnenrijden worden we warm welkom geheten. Het ziet er niet uit, het kantoortje. Een vaal wit houten gebouwtje met grote zwarte letters RV PARK, OFFICE. Enfin, we'll see. We rijden het bos in naar onze plaats, die echt enorm ruim is. We hebben vrij uitzicht naar alle kanten, wat een pracht camping hebben ze hier verstopt in de bossen. We hebben naast 50A stroom, water, riool en kabelaansluiting. We installeren ons en maken een wandeling en genieten van de rust en de omgeving. We hebben vrij uitzicht op de groene Cove Mountain. Dan blijkt, dat de kabel tv geen signaal doorgeeft. Gelukkig hebben we sateliet, maar het lukt ons niet om beeld te krijgen. Maar natuurlijk kunnen we altijd een DVDtje draaien.....helaas lukt ook dat niet. Enfin, de radio doet het gelukkig wel en leesvoer hebben we ook. 

Country road, take me home......

De volgende morgen, donderdag 29 mei 2014 trek ik de Black Water schuif open en de tankinhoud stroomt het riool in. Mooi, nu de Grey Water tank. Dan gebeurt, wat iedere vakantie wel een keer voorkomt....de rioolbuis van de camping zit blijkbaar verstopt en alles golft over het gras en met alles bedoel ik echt alles! Het is een onsmakelijke zooi, maar ik kan er weinig aan doen. Uiteraard melden we dit middels een briefje, want het kantoor slaapt nog. Dan op naar Fancy Gap en ons startpunt voor de Blue Ridge Parkway. We rijden Virginia in en stoppen bij een parkeerplaats waar de toeristische informatie van Virginia is. Er zit een man met een gitaar, die oude liedjes zingt, vaak van nieuwe teksten voorzien. Volgens de man achter de balie is hij de Civil War Specialist bij uitstek. Bij zijn variant op "Oh, Suzanna" zingt hij "Oh dear Polly" en hij komt niet "from Alabama with a banjo on my knees", maar "from Kentucky with the U.S. Cavalry". Ja, we zijn in West Virginia en wat is het overal prachtig. Links de Smoky Blue Mountains. Veel mooie coniferen; het lijkt wel één prachtig aangelegd park. Als we de weg afgaan om te tanken, kiezen we de EXXON pomp uit; hadden we niet moeten doen! Er wordt op het terrein geteerd en het is een gekrioel van vrachtwagens die achteruit het station inrijden om te tanken; wegwezen dus. Aan de overkant kiezen we de GULF uit en tot onze verrassing hebben die een Trucker pomp achter het gebouw. Volop de ruimte èn met grote snelheid de diesel in de tank jagen. Ik betaal $200 vooraf en de pomp wordt vrijgegeven. Dan barst een onweer los en tanken is even geen optie! We zitten gezellig 20 minuten in de camper, voordat ik weer naar buiten kan. Ik tank voor $188, dus aardig geschat. We moesten nu wel tanken, want op de Parkway kan nergens diesel worden getankt. We komen aan op de KOA camping en installeren ons. Het is bladstil, we staan middenin een hoog bos en vogels fluiten overal. Het gaat weer regenen, maar hopelijk is dit tijdelijk. De vooruitzichten zijn minder hoopvol, maar we zullen zien. Als de T-storms hier echt doorzetten, wordt het geen Parkway en kiezen we helaas de Interstate door het dal. We praten wat met een Canadese uit Quebec en ze is blij dat ik Frans met haar praat, want haar Engels is van hetzelfde niveau als Nederlands bij een Waalse Belg. Ze waren ook in Nashville en New Orleans en rijden min of meer dezelfde route als wij terug naar Quebec. Ook praten we met een Amerikaan die in dezelfde motorhome rijdt als wij twee jaar geleden, de Cross Country van Coachmen. Hij heeft pech, want zijn uitlaat is opgeblazen! Hij zegt, dat onze Kountry Star van Newmar een klasse beter is en dat gevoel  hadden we direct eigenlijk al. Hij woont in Buffalo, NY en vertelt ons, dat we absoluut met de Maid of the Mist naar de voet van de Niagara waterval moeten varen. "Don't miss this!" bezweert hij ons. Hij heeft ook nog een huis in Florida en wil daar wel permanent heen. Hij is 'fed up with the New York politicians' en lijkt ons geen Democraat.