Pennsylvania, overweldigend natuurschoon

Een nieuwe week, nieuwe indrukken om op te doen. Het is alweer maandag, 2 juni 2014 en we rijden werkelijk prachtige bochtige wegen, met voortdurend die mooie gemengde vegetatie, die we overal in Pennsylvania zien. Het loopt allemaal wel erg gemakkelijk, we moeten eigenlijk de weg maar weer eens kwijtraken. Mijn relaas wordt misschien wat eentonig, waarde lezer (vrij naar Multatuli), maar we raken inderdaad de weg kwijt. Eerst sturen onze beide slimme navigators ons eensgezind een parallelweg op vol gaten en ook weer na een mijl of zo terug op dezelfde weg. Middenin Marienville zegt de Lenovo vrolijk, dat we er zijn, net als gisteren in New Florence! De TomTom geeft niet op en stuurt ons een sportcomplex op. Ik zag een zwembad en hoopte al, dat dit de camping zou zijn, nee dus! De beheerster is gelukkig in de kantine en wijst ons de weg. Het is 3 mijl verderop. We rijden een weg op, die verboden is voor verkeer zwaarder dan 10 ton....en wij wegen 12 ton leeg! Maar goed, gaan dus en we stoppen na een mijl of twee. Een andere motorhome rijdt ons voorbij. Ah, die weten het geheid, denken we. Later horen we van deze mensen, dat zij niets wisten en net als wij dwaalden. De TomTom is plotsklaps weer wakker en meldt, dat we over 300 meter op onze bestemming zijn. En ja hoor, een lichtbord met de naam van de camping. De anderen rijden echter voorbij en kunnen niet terug, omdat ze een auto meeslepen. Later komen zij ook aan en lachen om de verwarring. We moeten een uurtje op de eigenaar wachten voor het inchecken en precies om drie uur komt hij eraan. Hij heeft een splinternieuw zwembad laten aanleggen. Het zeil ligt erover en hij biedt onmiddellijk aan het op te rollen. Later ga ik heerlijk zwemmen in warm water. Dan betrekt het en we gaan naar de camper. Het rommelt wat en de eigenaresse denkt dat er een thunderstorm aan komt. Het gaat flink regenen en het dondert en bliksemt. Het regent de hele nacht door en ook 's morgens regent het pijpenstelen. Niet veelbelovend voor de dagen voor ons.

New York State, Amish en dure brandstof.

De dag begint op dinsdag, 3 juni 2014 dus in de stromende regen van Pennsylvania. Het is duidelijk, dat deze groene staat veel water blijkbaar nodig heeft om zo mooi groen te blijven. We rijden de kletsnatte camping af en beginnen aan de reis naar Canada. Dan houdt het op met regenen en blauwe plekken verschijnen; hoera, toch nog mooi weer in Niagara Falls! We rijden de staat New York binnen en volgen de borden Buffalo. Dan komen we in Amish gebied en al snel zien we de karakteristieke zwarte koetsjes en de bebaarde koetsiers. Het is de Amish Trail, die we volgen. Merkwaardige religieus uiterst conservatieve groep, die op veel plaatsen in het Noord Oosten van de V.S. leefgemeenschappen heeft gevormd. Jongens èn meisjes mogen op hun zeventiende een jaartje 'proeven' van de decadente westerse buitenwereld. Ze maken kennis met de moderne geneugten incl. overvloedig drankgebruik en sex. Na een jaar mag het kind beslissen of hij of zij voor altijd terugkeert in zijn Amish familie. Ziet hij of zij toch meer in de moderne wereld, dan wordt het kind voor altijd verbannen uit de Amish gemeenschap. Dan volgt een lange afdaling in een dal. Te pittig voor de paardjes, denken we, want we zien geen koetsje meer.

De tank is inmiddels op 50% en we besluiten te tanken. Dat is even schrikken. Een U.S.gallon diesel kostte in Tennessee nog $3,83 en in Pennsylvania $4,00, maar in New York $4,38 !! De pomphouder vertelt me, dat zijn investering voor een Truck Station niets meer oplevert, sinds de NY politici in hun grote wijsheid hadden besloten de tax op brandstof flink op te hogen. Alle pomphouders in de grensstreken hebben het extreem zwaar, omdat de truckchauffeurs allen over de grens tanken. Dit verhaal lijkt wel erg veel op de verhoging van de accijnzen van de brandstof in Nederland en de gevolgen voor pomphouders in de grensstreek. Enfin, het zal de Amish van New York niets uitmaken met hun paardjes en koetsjes.

We zien in de verte het Eriemeer en rijden langs de kust naar de Peace Bridge, waarover we Canada zullen binnenrijden. De douane zit aan de Canadese kant van de grens. De vriendelijke douanevrouw stelt de gebruikelijke vragen, waaronder of we soms in de Verenigde Staten wonen en of we weer teruggaan naar de V.S. Dan kunnen we na betaling van $3 tolgeld verder naar Niagara Falls, Ontario. De navigatie is op haar best en brengt ons feilloos naar de KOA camping, inchecken en hup op de plaats. We maken kennis met Frans en Marian, die uit Wijhe komen en vele jaren de overburen waren Jan en Dinie waren. Hij is een financiële man uit de bankwereld met een eigen adviesbureau, zij was hoofd van een basisschool. Ze vertellen ons over hun avonturen in Afrika, nee het echte Afrika, niet het in hun ogen te gecultiveerde Zuid Afrika. Met pretogen vertellen ze over het kamperen in een daktent op een Discovery, terwijl de olifanten naast de jeep lopen en de leeuwen brullen. Hun volgende reis is alweer gepland. Met Marian voor de organisatie en een zwager, die kok is als tweede man in hun groep van vier kan niet niet misgaan.

We gaan slapen en morgen naar de watervallen. We slapen onrustig.

De Niagara watervallen

Woensdag, 4 juni 2014 is de dag van de Falls! We staan om half tien op de bushalte en na een halfuurtje zien we vanuit de bus voor het eerst de Niagara Falls en dat is overweldigend! We lopen langs de rivier en blijven maar kijken, kijken, kijken. We lopen in een wolk van nevel. Het gedonder gaat maar door. We zien de boten naar het neerstortende water varen, vol met een paar honderd in fel gekleurde plastic poncho's gehulde toeristen; het is bijna surrealistisch. Ja, dit gaan we ook doen, de passepartout hebben we al. We hebben time frames afgesproken. We gaan eerst achter de waterval lopen en kijken door gaten achter het donderende water. Ook hier zijn wij gehuld in een knalgele poncho. We staan op een uitgebouwd plateau en kijken omhoog naar de watermassa. Het is nauwelijks te beschrijven wat we hier voelen, maar opgewonden zijn we in ieder geval; het is sensationeel. 

Dan naar de bioscoop. We krijgen een animatiefilm te zien over het ontstaan van de Niagara Falls. We zien hoe het klimaat verandert, grote meren ontstaan, aardverschuivingen plaatsvinden en mammoeten hier vroeger rondliepen. Kun je nagaan, dat al die veranderingen plaatsvonden, voordat de mens er überhaupt was en er nog geen vervuilende oldtimers waren (sic).

Dan is de film afgelopen en de deuren gaan open naar een ruimte met een stalen roostervloer en het voelt allemaal erg vochtig. Er is een groot scherm rondom. We hebben allemaal weer poncho's aan en ik voel al nattigheid, nu alleen in overdrachtelijke zin dan. Dan staan we in een sneeuwstorm......met echte sneeuw!!! Wat een special effect! We krijgen het hele verhaal nu gewoon nog een keer, maar dan met water, wind, aardbevingen, ja ze hebben er hier een Disney-achtig spektakel van gemaakt. Na 20 minuten mogen we eruit en iedereen is tevreden. Het is inmiddels half een, dus tijd voor een lunch. We eten met prachtig uitzicht op de watervallen. Wat hebben we er goed aan gedaan de Canadese kant te kiezen; alles is beter georganiseerd, dan aan de Amerikaanse kant en het zicht op de Canadian (de Amerikanen noemde deze echter American) en Horse Shoe Falls is continu en verveelt geen moment.

We maken een bustocht en komen om een uur of drie bij de Hornblower, de boot, waarmee we tot de voet van de watervallen gaan varen. Onze boot is helemaal niet zo vol en we kunnen ons vrij bewegen over de boot. Dan komt de muur van neerdonderend groen water steeds dichterbij. Het is werkelijk oorverdovend en we zijn net als iedereen opgewonden en enthousiast.

We zijn nu echt bekaf van alle indrukken en terug op de camping eten we een lekkere bak sla met roquefort dressing, yummy! Daarna een mini pizza, die natuurlijk NIETS met echte pizza te maken heeft, maar het vult, zullen we maar zeggen. Om een uur of tien gaan we pitten, moe, maar voldaan. Morgen weer een leuk Niagara programma.