Empire State Building, bij dag en bij nacht

De zaterdag 14 juni 2014 begint veelbelovend met zon aan een blauwe lucht. Het is vandaag de bedoeling om het Empire State Building overdag èn 's nachts te bestijgen. We gaan mooi op tijd op pad en het is om negen uur al aangenaam buiten. We stappen een klein half uur later de beroemde wolkenkrabber binnen, nu om echt naar boven te gaan en niet alleen maar naar het toilet, zoals de vorige keer, toen we er waren om de kaarten te kopen.   Onderweg in de Path Train naar de city nog een leuke ervsring, waar overigens geen New Yorker van opkijkt: er stappen drie oude negers in, die met werkelijk prachtige warme stemmen een gospel gaan zingen. Het is perfect getimed, want vóór de volgende halte is de song klaar en is de geldzak rondgegaan. We stappen een hal binnen stampvol mensen in lange rijen à la Efteling. We komen bij de security, die net zo werkt als op het vliegveld en alles wordt doorzocht en ook alles moet uit de zakken, dus riem af, enz. De bakken gaan door de X-Ray machine, alles weer verzamelen, riem om, niets vergeten? en verder naar de liften. Weer lange rijen voor de liften. Weer overal de keurig geüniformeerde assistentie, weer die geoliede machine, die Empire State Building is. Eindelijk met zoveel mogelijk mensen de lift in en we suizen naar de tachtigste verdieping; we voelen onze oren. Daar stappen we over in de volgende lift, die ons naar de zesentachtigste brengt. We stappen uit en zien in werkelijkheid, wat we kennen van de anzichtkaarten: een ongelofelijk mooi vergezicht. We herkennen enkele wolkenkrabbers en kijken van boven in de straten en naar het gekrioel beneden. We staan daar samen met honderden mensen uit alle werelddelen met elkaar te praten, aan te wijzen, te fotograferen of alleen maar in stille bewondering te genieten; dit beleven we vandaag. Als we naar beneden willen gaan, worden we samen met enkele anderen een andere (kleine) lift in gedirigeerd en we gehoorzamen braaf. Het blijkt de lift naar de 102e etage te zijn, waar je upgrade kaartjes van $17.00 voor moet kopen. Die hebben we niet en er is in de hektiek niemand die ons ernaar vraagt. We stappen uit de lift en de liftbediende zegt:"Enjoy!" We lopen in een zeer kleine ruimte rond in de top van Empire State Building tussen de stalen balken van de constructie en dat is wel bijzonder moet ik zeggen. Zien we nu meer? Maar zou ons dat $34.00 waard zijn geweest? We menen van niet. We gaan weer naar beneden, stappen over in de lift omlaag naar de tachtigste en vervolgens in de lift naar de begane grond en lopen langs de massa's toeristen, die nog naar boven mogen en in een soort algehele staat van opwinding zijn. 

We staan weer op 6th Avenue en gaan op zoek naar de bus, die ons naar het MoMa zal brengen, het museum voor moderne kunst. Bus zeven pakken we op 7th Avenue en we stappen op de 59th Street vlakbij het museum uit. Het is een prachtig strak gebouw van 6 bouwlagen met een enorme hal en prachtige ruime expositiezalen. Opvallend is, dat in alle zalen uitsluitend kunstlicht wordt gebruikt, alleen in de verbindingsgangen en in het restaurant is buitenlicht. We zien vele kunstuitingen van de Duitser Sigmar Polke, een van de grootste experimentele kunstenaars van onze tijd. Hij overleed in 2010 en werd 69 jaar. Wat we zagen was zeker experimenteel te noemen op het gebied van schilderijen, fotografie, film, sculpturen, tekeningen, drukken, televisie, voordracht en glas en ook het voortdurend combineren van allerlei technieken. Veel van het tentoongestelde konden we niet begrijpen. Deze kunstvormen zijn vaak leuk om naar te kijken, maar het 'raakt' je niet, het geeft geen warm gevoel, wat we wel ervaren bij bijv. het bewonderen van oude meesters of mooie foto's. Je kijkt bijv. naar een wazige 8mm zwart wit film en denkt "nou, nou, interessant, hoe bedenkt hij zoiets." We gaan verder omhoog en zien werken van Andy Warhol, Mondriaan, Van Gogh, Monet, Gaugin en vele schilderijen van andere grote meesters; dit is het grote genieten, zaal na zaal, schilderij na schilderij. Om 5 uur gaan we in het prachtige hoge restaurant genieten van een kopje koffie met gebak en een ijsje (toemaar weer) en we verlaten het MoMa met een heerlijk tevreden gevoel. 

We gaan het Central Park binnen. Dit is op een zaterdagmiddag hét uitgaansgebied voor gezinnen en paartjes, waar wij dus ook bijhoren. Het ziet er toch heel anders uit, dan we ons hadden voorgesteld, sterk geaccidenteerd met flinke rotspartijen, waar overal door kinderen wordt rondgeklauterd. Er zijn speelweiden, een klein lunapark vol met genietende gezinnen, een werkelijk enorme zandbak en een waterspeeltuin. Iedereen is in opperbeste stemming en we rusten wat uit op een van de vele banken en kijken om ons heen. Boven de bomen torenen aan alle kanten de wolkenkrabbers van Midtown Manhattan. Ik herken de beroemde woontoren uit de film Ghost Busters en zie weer de enorme hellehond, die door Central Park sprong. Tijd voor een drankje en een hapje en we strijken neer in een goed uitziend restaurant aan 6th Avenue. We drinken wat en bestellen een prima salade met een enorme moot zalm en een bord lekker klaargemaakte pasta. Het loopt inmiddels tegen negenen en het is al aardig donker. We gaan ons klaarmaken voor het tweede bezoek aan Empire State Building. Weer het hele circus door; het is minstens even druk als vanmorgen, maar we hebben het er voor over. Voor we de lift omhoog nemen willen we nog even het toilet gebruiken en daar gaan we weer: met escorte van de ene gang in de andere. We komen weer terug, maar lopen blijkbaar verkeerd; de escort was uit zicht! En ja hoor, ineens komen we weer in de rij vóór de controle terecht. De kaartjes waren al ingenomen en ik leg alles uit. Gelukkig gelooft de man ons (het was weer een ander namelijk) en mogen we door. 

Even later staan we weer bovenop en zien New York City bij nacht en dat is weer een heel andere ervaring als overdag. "The city that never sleeps" produceert een soort geluid dat geen nuances kent, een ademend dier, een zacht grommend monster, New York!
 

Weekend New York City, uren onderweg

Lekker uitslapen op vaderdag, 15 juni 2014 en al met al gaan we pas tegen elf uur naar NYC met de Light Rail. We stappen nu uit op station Exchange om met de Path Train verder te gaan naar het WTC. De Light Rail rijdt voor onze neus weg, dus 15 minuten wachten op de volgende, geen straf in het schitterende weer. Dan de trein in en op Exchange eruit, om vervolgens re ontdekken, dat dit station in het weekeind dicht is. Dan maar weer 15 minuten wachten op de Light Rail. Door naar Hoboken, want in het weekeind gaat de trein niet rechtstreeks naar 33rd Street. We lopen naar 5th Avenue en wachten op bus 5, die linea recta naar het WTC gaat.....denken we. De nerveuze vrouwelijke chauffeur zegt, dat we de bus achter haar moeten pakken, want die is leeg. Maar de chauffeur van die bus denkt daar anders over en blaast onze luid toeterende bus voorbij. "I'll catch up with him, don't you worry!" roept de overspannen chauffeur energiek en ze zet de achtervolging in. We racen over de op zondag rustige Fifth Avenue, maar de andere chauffeur wint en scheurt er vandoor. Een bizarre rijerij en dan stopt de chauffeur bij een halte en zegt dat iedereen de bus uit moet; ze gaat terug en we moeten maar wachten op de volgende bus. Inmiddels zijn we bijna twee uur onderweg en we zijn nog steeds niet op onze bestemming van vandaag: het restaurant RUCHI aan de Cedar Street #120, waar we voor Vaderdag zouden gaan lunchen. Eindelijk is de bus in zicht en kunnen wij en de andere uit de bus gezette passagiers instappen. We lopen langs de 9/11 monumenten en we kunnen even later zo aan tafel! Els bestelt Lam Pasada en ik de beroemde RUCHI mixed grill met kip, lam en zeevruchten, alles uit de Indiase traditionele klei-oven, Tandoori. Het naan brood en de rijst zijn weer perfect. Ik drink er Lasi mango, de lekkere Indiase drank, bij. We nemen een Indiase Kulfi als dessert, een vreemd ijskoud gerecht, dat het meest wegheeft van bevroren pistachepulp. Als we afrekenen krijgen we weer die aangename verrassing: alle prijzen van gerechten zijn gehalveerd en de totaalrekening incl. 15% fooi is $40, een koopje voor zo'n heerlijk restaurant. 

Nu willen nog als laatste naar St.Paul's Chapel, de kerk vlakbij de Twin Towers, die gespaard werd doordat enkele zware platanen voor de kerk het gebouw beschermden. Ik praat met Peter, de man van de kaarten en vraag waar hij was op nine-eleven. Er komt emotie los als hij vertelt, hoe hij iets verderop aan het werk was en er doorkwam dat er een vliegtuigje tegen één van de torens van het WTC was gevlogen. Toen volgde de tweede en was inmiddels bekend geworden, dat het a) geen ongeluk was, maar een aanslag en b) dat het geen vliegtuigjes waren, maar grote Boeings. Ik vertel hoe bij ons het nieuws was doorgedrongen; we hebben allebei een brok in de keel. Hij vertelt me, dat hij tot nu, nog niet het monument heeft kunnen bezoeken met al die namen, waaronder velen, die hij had gekend; te emotioneel en met hem velen. We nemen hartelijk afscheid en lopen nog eens over deze historisch beladen plaats met een diep besef, wat het Amerikaanse volk en met hen de hele Westerse wereld toen op die elfde september is aangedaan.

We gaan naar Path Station WTC en zien, dat station in het weekeinde is gesloten, balen dus. We lezen, dat we voor een speciale prijs van $2,50 met de ferry naar Path Station Exchange kunnen, waar we de Light Rail naar de camping kunnen pakken. We komen bij onze motorhome en puffen uit. Morgen naar Washington D.C.,

Een motorhome met een staartje...

Het wordt warm vandaag, maandag 16 juni 2014. We zijn vroeg op, want we wille de drukte in Jersey City proberen voor te zijn en reeds om 07:00 uur zijn we klaar voor vertrek. We lozen ons afvalwater van een week bij de stortplaats en rijden weg. Nog een laatste blik op New York City aan de overkant van de Hudson en daar gaat ie.

De route van bijna 350 km is deze keer niet erg ingewikkeld en we zitten even later op de Interstate naar het zuiden richting Delaware, The Diamant State. Ik moet uiteraard denken aan één van onze favoriete nummers, die we met het Quintus Saxofoon Ensemble spelen, de Diamant State Rag. Als we Delaware binnenrijden, gebeurt er iets opmerkelijks, de bijrijders van auto's die ons inhalen (wij rijden 55 mph) gebaren opgewonden en wijzen naar onze achterzijde. Ik kijk in de spiegel en zie tot mijn verbijstering, dat een luik open is gegaan en dat de elektriciteitskabel achter de camper slingert, over het asfalt. "Houston, we have a problem...." gaat er door me heen en we gaan met alarmlichten aan naar de vluchtstrook. Ik schat de schade in en die is niet mis: de 4 cm dikke kabel vertoont diverse doorgesleten plekken en de zware 50Amp stekker is naar z'n grootje. Dat is behoorlijk balen. Ik rol de kabel weer op en sluit het luik, dit keer extra met de sleutel. Er is het volgende gebeurd: door het vele hobbelen en vooral stoten over de richels op de Interstate is de zware rol tegen het luik aan gaan hangen en op zeker moment begaf de sluiting het. 

We besluiten door te rijden naar de camping in Millersville, Maryland en daar een oplossing te zoeken. Om 12:00 komen we aan en ik ga direct achter een oplossing aan. Die is er! Een paar mijl van de camping is de enige RV shop in de hele omgeving. Ik bel ze op, RV Repair Shop LEO, ze checken of de bewuste kabel in voorraad is en beloven na de lunch naar de camping te komen. En ja hoor, om 02:15 uur staat de pick-up met technicus naast de camper mét de kabel, half uurtje in de hitte werken en de zeer kundige Mike heeft de klus alweer geklaard! Betalen via de telefoon met de creditcard en Mike vertrekt met een ijskoude cola uit onze koelkast. 

We gaan een paar wasjes draaien en lezen over Washington D.C. ; de shuttle voor morgen is al besteld. Ik ga lekker in het heerlijke zwembad wat baantjes trekken en we luieren wat in de schaduw. We eten later buiten in de zwoele avondlucht en verheugen ons op de dingen die we morgen gaan beleven. In ieder geval krijgt onze motorhome geen staartje meer!