Washington D.C., Taxation Without Representation

Dinsdag, 17 juni 2014 wordt een warme dag. We staan stipt om 09:00 klaar en de shuttle vertrekt precies om 09:15 uur. We duiken de files naar Washington in en zo'n vijf kwartier later stappen we voor Capitol Hill uit. We besluiten naar het Visitor Center van U.S. Capitol te gaan, kan Els mooi even naar de restrooms. We rijden met een golfkarretje de heuvel op en met de lift weer een verdieping omlaag. Waar zijn de rest rooms? Oh, dan moeten we even door de security en dat is écht Security met een hoofdletter. Els snelt door de security en ik zal buiten de controle op haar wachten. In overleg met de bewakers mag ik ook door, dus alles even door de X-Ray en naar de toiletten, waar Els is. Nu blijkt, dat er twee toiletgroepen zijn en Els is naar links gegaan, terwijl ik naar rechts wordt gedirigeerd. In de toiletgroep roep ik "ELS!", maar hoor niets. Een Michelle lookalike roept voor mij luid:"ELSIE, are you there?" Ze zegt tegen me:"She says YES, " en ik wacht nog even. Dan gaat het me toch wat lang duren en ik ontdek dus, dat er twee restroom groepen zijn. Blijkbaar is er een Amerikaanse Elsie geweest of een grappenmaakster, want Els komt niet naar buiten. Ik naar de andere groep en roep:"Els" Geen antwoord. Ik ga naar de uitgang en wacht buiten, zoals oorspronkelijk ook was afgesproken. Els staat inmiddels op de "telex",want de bewaking is nu mèt Els op zoek naar haar verdwaalde echtgenoot. Dan zien we elkaar en we besluiten het Capitol even uit te stellen naar morgen. 

We hebben inmiddels veel tijd verloren en besluiten de lange hete weg naar The White House te gaan lopen. We willen hoe dan ook dit gebouw zien en lopen de Constitution Avenue af. We passeren het ene na het andere indrukwekkende museum, de National Gallery of Art, het National Museum of Natural History, het National Museum of American History en dan zien we voor ons de obilisk van het Washington Monument; we zijn nu vlakbij. Voor ons het Visitor Center, waar we door een éénarmige gastvrije veteraan worden ontvangen. We zien een film over het Witte Huis, die zeer informatief is. Helaas is een rondleiding niet meer mogelijk vanwege het gevaar van aanslagen. Politie is massaal aanwezig. Overal staan politiewagens en waarnemende agenten. De wegen rond het Witte Huis zijn alle geblokkeerd met Road Blocks van beton. We kijken en zien het huis achter het hek op gepaste afstand. Obama en zijn familie zijn thuis, getuige de vlag in top, maar hij komt niet even gedag zeggen. 

Voordat we aan de lange hete wandeling begonnen (het is inmiddels 35 gr.Celsius) hebben we in het National Museum of Art heerlijk geluncht. Veel groente en lekkere zalm. De Coq au Vin was goed gaar en lekker van smaak. Doen we morgen ook, hebben we al besloten. 

Dan gaan we over de Pennsylvania Avenue richting Capitol Hill. We lopen deels over de braadpan, die "THE MALL" heet naar het National Museum of the American Indian. Het is een mooi ruim opgezet museum, maar de naam dekt niet de lading. We hadden veel meer verwacht, dat we zouden worden voorgelicht over de Amerikaanse Indianen en hun leefwijze vroeger en nu. Maar het gaat ook uitgebreid over Indianen van Zuid- en Midden Amerika. Wat ons wel opvalt is de gaafheid van allerlei gebruiksvoorwerpen, vaak van 2.000 tot 800 jaar voor Christus! Een leuke film zien we met projecties op plafond en vloer en veel akoestisch geweld, want schreeuwen (sorry...zingen) kunnen ze tijdens de powwow's, de groots opgezette bijeenkomsten. De halfbloed indianen hebben het moeilijk, de blanken accepteren ze moeilijk als gelijkwaardig, maar ook de eigen stam neemt ze niet op, als ze terug willen. Aan een indiaan werd gevraagd:"Where do you live?" en toen de man antwoordde:"I'm from Chicago", reageerde de vraagsteller:"Are you? I didn't know there were Indians in Chicago". Dit zegt wel iets over de kennis van Amerikanen over hun landgenoten de "Native Americans."

We komen om 16:50 uur aan bij het oppikpunt van de shuttle, die om "five o'clock sharp" aan zou komen. Vijf minuten later komt de bus eraan en we zijn verbaasd te zien, dat iedereen er al in zit; wij zijn de laatsten. Dan horen we dat iedereen er al om 16:30 uur was toen de bus kwam. Hij mag daar alleen maar laden en lossen en had met de passagiers rondgereden tot wij in zicht waren; een bizarre gang van zaken. Een uur later komen we op de camping aan en gaan direct aan het avondeten; binnen dus in de koelte, want buiten is het niet te harden. Morgen wordt het nog warmer, dus we hebben de plannen klaar, waarin vooral veel museumbezoek is opgenomen. Ik puf wat uit en we gaan nog even schoonmaken. Stofzuiger uit het ruim, zuigen en kleden kloppen. Wat een dag! We are pretty done! We zullen zien wat morgen voor ons in petto heeft. Ongetwijfeld zal het niet zo lopen als we nu denken.

Washington, het U.S. Capitol

De zon is er al vroeg bij op woensdag, 18 juni 2014, maar van de zwoelte in de nacht hebben we in de airconditioned motorhome niets gemerkt. Vannacht hebben we een minder leuke ervaring gehad, eufemistisch uitgedrukt. Stel je even voor: ik word wakker, wil me op m'n andere zij draaien en daar schiet me d'r toch een zware kramp aan de achterzijde van mijn rechter dijbeen in, niet normaal! De pijn is heftig en ik schreeuw het uit; stel je je even voor hoe Els nu hiervan wakker schrikt! Ik weet uit bed te komen om mijn been te strekken, maar niets helpt; we staan beiden machteloos en de kramp wordt nog heviger. Ik voel me niet goed worden en weet een stoel een kwart slag om te draaien, waarop ik me half zittend, half liggend klem positioneer tussen bank en tafel. Ik voel dat ik wegzak en het volgend moment ervaar ik dat Els op mijn wangen slaat. Ze vertelt me, dat ik inderdaad even 'weg' was. Tjonge, ik voel me echt beroerd; de kramp verdwijnt en ik loop nog wat rond. Dan waag ik het erop en schuif voorzichtig met gestrekt been in bed. Geen ellende meer. Vanmorgen gewoon goed uitgerust om half zeven opgestaan, douchen, ontbijten en klaarmaken voor de shuttle naar Washington.

Of het zal lukken om met één pas toch met z'n tweeën naar binnen te komen is de grote vraag. Vrij rondlopen zal altijd mogen, maar ik heb via de Capitol website geprobeerd passen te krijgen voor de speciale tour, waarbij je in delen van het gebouw komt, waar je niet vrij mag rondlopen, plus natuurlijk de uitleg van de gids. Men geeft een zeer beperkt aantal van deze passen uit en ik heb er nu één, voor mezelf. Het lukte niet om er een voor Els te bemachtigen. Je kan ook bellen, heb ik diverse keren gedaan, maar ik krijg een antwoordapparaat. Terugbellen is geen optie, want je moet een VS telefoonnummer hebben. Enfin, we gokken erop, dat de barse Security en Capitol Police medewerkers soepel zullen zijn.

We vertrekken en om tien uur zijn we in Washington DC. We gaan weer naar het museum over de Indiaanse cultuur en eten allebei een appelflap in het restaurant; zo kunnen we er weer een tijdje tegen. We leren over de vele stammen. We zijn verbaasd over bijv. de huizen, die de niet nomadische stammen bouwden en hun bewerking van de grond. We bewonderen de uitbundige feestkleding. Om elf uur gaan we naar het Capitol. Halverwege komt ons een golfcar tegemoet en we worden keurig omhoog gebracht. We gaan vlot door de Security en melden ons bij de balie. Hier verandert de vriendelijke dame onze tickets eenvoudig van één in twee. We plakken de badges op onze kleding en moeten ons om 12:10 melden bij de blauwe paal voor onze gids. We staan in de Emancipation Hall, waar vele standbeelden zijn opgesteld. Eye catcher is uiteraard de enorme replica van het Statue of Freedom. Vervolgens een grote bioscoopzaal in. Wij zitten werkelijk loge bovenin samen met mensen uit Michigan. Na de film, waarin de grootsheid van het Amerikaanse politieke systeem wordt uitgelegd, gaan we op pad met Bob, een ware komiek is aan hem verloren gegaan. Veel grappen en woordspelingen gaan aan ons verloren, maar de rest van de groep ligt voortdurend dubbel. We worden rondgeleid door een aantal zalen met vele belangrijke beelden van personen, die er in de Verenigde Staten toe doen. Grote schilderijen met historische taferelen hangen aan de wanden. We kijken omhoog en zien de enorme koepel boven ons, 68 meter hoog. Een leuk weetje is, dat de witte koepel niet van marmer is, zoals velen wel denken, maar een puur stalen constructie, die wit is geverfd, "Capitol White", zoals onze geestige gids vertelt, te koop in iedere bouwmarkt.

De shuttle is er precies om 17:00 uur en we zijn om 18:15 weer op de camping. Het is drukkend en de weerman uit Nederland (ik dus) voorspelt onweer. Om 02:00 uur barst er een ongekend noodweer los. Het hoost enorm en de bliksems zijn werkelijk continu aanwezig, terwijl het ook aan een stuk door dondert. Dit hebben we beiden nog nooit meegemaakt en dan te bedenken, dat in het bos ook nog een aantal 'echte' kampeerders staan, met een tentje dus! Het hele feest duurt niet lang en we kijken samen door de voorruit naar het natuurgeweld. Morgen lekker uitslapen tot een uur of zeven, want we gaan op advies van de campingmedewerkers pas na de spits weg.  

Nemen we het slechte weer mee?

Om 07:15 op donderdag, 19 juni 2014 staan we toch nog goed uitgerust op en gaan ons na het ontbijt klaarmaken voor vertrek. We rijden richting Washington DC en hebben inderdaad weinig last van de spits. Alles loopt op rolletjes en we besluiten om pas bij Hampton, Virginia boodschappen te doen. We lunchen onderweg met toast en gebakken eieren. Dan, aan het eind van de middag rijden na even zoeken en wat gevraag, het parkeerterrein van de enorme Wal*Mart op en doen onze boodschappen. We rijden naar de camping, die op een smal eiland is gelegen, dat met een dam en brug op poten met het vasteland is verbonden. Dit is een voormalig militair terrein met een fort erop. De oceaan aan de ene kant en een lagune aan de andere kant. Het weer is drukkend; ik voorspel weer onweer. Nadat we zijn geïnstalleerd, wordt het donkerder. We staan nog even met de kaartjes in de hand voor het gratis gebruik van de strandstoelen, maar dan vallen de eerste druppels en zien we de eerste bliksemflitsen. Dan komt er me toch een noodweer! Hemel en hel! Overal ontstaan grote plassen en het water gutst langs de ramen! Massieve bliksemschichten zien we en dan valt ook nog de stroom uit! Niet alleen bij ons, horen we al gauw, maar op de hele camping. Even later blijkt dat niet alleen de camping zonder stroom zit, maar het hele eiland. De energietoevoer is niet redundant, dus geen back-up via een andere kabel. Er zitten vreemde wolkenformaties in de lucht; er kan nog meer komen, maar op het moment is het even rustig. 

Laid back sfeertje na de hektiek van het noordoosten

Het is vrijdag de twintigste juni 2014 en onze reis schiet nu hard op. We verlaten Hampton, Virginia en de fortificaties van Fort Monroe, waar de kolonisten destijds zo dapper stand hielden tegen de Engelsen,  en rijden naar de Interstate 64 om via een tunnel onze eerste zee-arm te bedwingen. We hebben de propaantank met de hoofdkraan afgesloten om geen problemen met de politie te krijgen en draaien deze na de tunnel weer open. We rijden prachtige rustige gladde wegen zonder gaten en ribbels; een verademing! We rijden al vrij snel North Carolina binnen. Bij één van de vele armzalige huisjes aan het begin van mistroostig dorp met vele bouwvallige panden en gesloten weekplaatsen staat een veelzeggend bord met de tekst:"HUNGER IS NO STRANGER IN THIS TOWN". We zien veel landbouw en ook moerassen met bomen met luchtwortels. Later op de U.S.17 rijden door een prachtig National Forest. De navigators brengen ons naar de U.S.58 en later naar een zijweg. We vragen het voor de zekerheid aan een local; we zijn op de goede weg, nog enkele mijlen. En dan komen we aan bij een camping, nou ja, camping.... het is een compleet dorp. We rijden achter de gids op een golfkar aan die ons steeds verder leidt door lange straten met aan beide zijden campers, huisjes, 5th wheels en trailers. En dan herinner ik het me weer, ik had een plaats besproken aan de baai met vrij uitzicht en dat blijkt te kloppen. 

We maken kennis met Richard, onze buurman die ons helpt de koelkast te resetten, want sinds de tunnel wilde hij niet meer op gas draaien. We drinken in onze camper gezellig een biertje. Richard is de 51 jarige oorspronkelijk uit Pittsburgh, PA afkomstige eigenaar van een technisch ontwerpbureau in 3D en heeft inmiddels 28 hooggekwalificeerde medewerkers, die hij goed betaalt. Hij vertelt hoe moeilijk hij aan goede mensen komt. Hij vertelt over de armoede in North Carolina, wat ooit een bloeiende textielstaat was. Het is helemaal voorbij nu alles naar China, Honduras, Mexico en India gaat. Men probeert de laatste jaren werk terug te halen, omdat er meer dan voldoende laaggeschoolden zijn, die goedkoop werken. Zodoende kruipt men hier langzaam uit het dal van recessie en werkloosheid. Het is een gezellige vent en we praten gedrieën over allerlei onderwerpen.

Gisteravond, toen wij in Hampton een zwaar noodweer over ons heen kregen, was het hier nog veel erger. Zwaar onweer met veel regen en enorme hagelstenen teisterde dit gebied, "It's the season" pleegt men hier met zuidelijke flegmatiek te zeggen. Richard heeft forse schade aan de luifel van zijn 5th Wheel en samen met hem en nog een buurman, weten we de luifel eraf te krijgen; de stangen zijn finaal omgebogen, de wagen heeft geen schade en zelfs het doek is niet gescheurd. De andere buurman komt hier al tien jaar, maar zo erg als gisteravond heeft hij nog nooit meegemaakt. Er dreigt nu weer een zwaar onweer aan te komen. De buurman raadpleegt de radarbeelden op de weerzender en de lokale weerzender zegt, dat het noodweer om 20:15 zal losbarsten. De donkerrode en diepblauwe vlekken, die onze kant op komen zijn redelijk bedreigend. Iedereen om ons heen haalt alles naar binnen. Wij op onze beurt trekken onze grootste slide-outs in en houden ook onze stempels omhoog, zodat ze niet kunnen wegzakken, want we staan niet op beton. 

De lucht wordt in het zuiden donkerder tot werkelijk inktzwart. Bliksemflitsen komen steeds meer voor, maar steeds alleen in de lucht. Af en toe wat gerommel. Dan begint het te regenen en te waaien. Het bliksemgeflits gaat maar door, ook vlak boven ons, maar van echt onweer is geen sprake. Al met al valt het nu allemaal mee, de regen stopt en we kunnen gewoon gaan slapen. Een beetje een anti-climax, maar toch blij, dat we geen ellende hebben gekregen.