Charleston, SC, waar de geschiedenis leeft

Het is al vroeg broeierig op zaterdag, 21 juni 2014, als we naar South Carolina vertrekken. We willen naar de U.S.17, die we niet meer hoeven te verlaten tot voorbij Charleston, SC. Een paar keer gaan we toch weer de mist in, omdat je op het laatste moment bij een splitsing komt, waar de linker twee banen naar de U.S.South afbuigen en de rechter twee banen naar de U.S.17BUS, wat voor "business" blijkt te staan. Zo'n weg loopt door wijken heen met een lintbebouwing van lelijke gebouwen, bijv. autohandelaren met de bekende vlaggetjes, allerlei winkels, meestal met strandspullen en souvenirs, vervallen neringen, loodgietersbedrijfjes, kerkjes, elk met hun eigen begraafplaatsjes er omheen, fast food tenten, ontelbare pretparken (niet te geloven, maar allemaal vol families) met, ja hoor, daar istie weer: King Kong op de Empire State Building en brullende vulkanen. Iedere drie, vier straten stoplichten; het schiet niet op. Later blijkt ook de "gewone" U.S.17 door zulke stadjes te lopen.

We komen eindelijk bij Charleston, SC en volgen de borden met JAMES ISLAND, het eiland, waar de camping op ligt. We rijden enorme bruggen over, die een zeearm en later een rivier overbruggen. We rijden een weg met prachtige cypressen door met enge lage takken; we horen geregeld dat de radio-antenne wordt geraakt. We komen op een droom van een camping, waar we vlot inchecken en achteruit een mooie schaduwrijke plaats inrijden. We staan!

Het rommelt flink en we houden de stoelen maar binnen. Met 32 graden Celsius en 90% RV is het niet echt lekker buiten. Dan wordt de televisie-uitzending onderbroken voor een weeralarm. Men meldt hagelstenen van 1,5 inch diameter en windsnelheden van 60-90 mijl per uur. Dan horen we waar dit voor geldt en dat stadje ligt hier 100 mijl vandaan, dus geen probleem. 

We gaan een paar wassen draaien, kijken locale TV met veel gospel en blue grass muziek. Morgen om negen uur met de shuttle naar Charleston, "where history lives", zoals men het hier graag hoort. In deze historische stad gaan we met de trolley de stad verkennen, en (uiteraard) lekker eten.

Charleston op een bloedwarme lome zondag

En het wordt warm volgens de weersverwachting op zondag, 22 juni 2014. Om 09:00 staat de shuttle klaar en Steve staat de ramen nog even op te poetsen. Wij zijn de enige passagiers. De meeste campinggasten komen met hun gezinnen voor het belendende waterparadijs. Wij rijden over de enorme brug van de Ashley River en zijn een klein half uur later in historisch Charleston. Onderweg vertelt Steve honderduit over de geschiedenis van deze stad. We zien de kleine onderzeeër met stalen stormram, die men ontwikkeld had om als torpedo een gat in een Engels schip te rammen! Ook werd een guerilla tactiek gebruikt, waar de Engelsen niet van terug hadden. 

We beginnen in het Visitor Center en stappen even later in een van de drie gratis trolleys. De tocht is wel erg hobbelig en de chauffeur wipt op haar luchtgeveerde stoel geregeld een flink eind de lucht in. We besluiten het district verder te voet te verkennen. We gaan naar de overdekte markt. Dit is een onafzienbare reeks van hallen met kleding, hebbedingetjes, souvenirs, etenswaren, sieraden, tasjes, vogelhuisjes, enz.

We gaan vis eten bij Hyman's Seafood en eten een combinatiebord met kabeljauw, wijting en zalm. We krijgen een specialiteit uit Charleston vooraf, een bakje gekookte aardnoten in de schil. Later zien we in winkels, waarin deze gekookte pinda's in blikken worden verkocht. Aan ons is het echter niet besteed en we laten het staan. Verder zijn er 'hush puppies', een andere specialiteit van de 'lowlands', het diepe zuiden. Het zijn gefrituurde maisbroodballen met het formaat van een flinke bitterbal. Ik vind ze wel lekker, maar Els laat ze staan. De vis is heerlijk vers en de frieten zijn grof en groot, wel lekker. We drinken er bier bij, Els een Corona en ik een lokaal donker bier. 

We gaan ondanks de drukkende hitte verder met wandelen door het French Quarter van Charleston. We bezoeken een prachtige (air-conditioned) galerie, waar we gastvrij worden ontvangen en voorgelicht. Mooie schilderijen voor forse prijzen. We gaan de drukkende vochtige warmte weer in en lopen Meeting Street af. Onderweg willen we even pauzeren en gaan een soort tearoom binnen. Een moeder en dochter bedienen ons. We drinken een Cola Zero en een jus d'orange en horen het buiten donderen. We gaan richting Visitor Centrum lopen en worden onderweg door een trolley opgepikt. In het Visitor Centrum lukt net om verbinding te krijgen met Bas, maar de vaste telefoon wordt niet opgenomen en de mobiel van Bas gaat over op een antwoordapparaat. Jammer, nu het net weer lukte.

Steve staat inmiddels klaar en vertelt, hoe het onweer precies boven de camping tot uitbarsting is gekomen. Onderweg naar de brug over de Ashley River stortregent het en de wegen worden alle rivieren. Als we aankomen op de camping biedt Steve aan ons naar onze plaats te brengen en we stappen uit. Er staat overal veel water, maar het schijnt nu allemaal voorbij te zijn. De buren hebben ook alle vertrouwen in het goede weer, want de vuurring wordt gevuld met hout en aangestoken. De vlammen laaien wel een meter op. Het rooster wordt even gestaalborsteld en ja hoor, daar komen de enorme T-bone steaks. Het crematiefeest kan beginnen en langzaam worden de steaks zwart. Het vlees ligt voortdurend in de zinderende vlammen. Net als we tegen elkaar zeggen"Wat een enorme vracht vlees", komt de man met eenzelfde hoeveelheid vlees aanzetten en alles gaat in de vlammen. Na enige tijd zien we dat de gasgril met kap naar binnen wordt gebracht. Men gaat blijkbaar binnen nagaren. Dit noemt men hier BBQ! 


Morgen Savannah, SC. Het schijnt, dat alles daar minder is gerestaureerd, zoals hier in Charleston. We zullen weer zien.