Vrouw van 62 overlijdt op Florida camping

Extra vroeg op, nee, dat valt niet mee op donderdag, 26 juni 2014. We gaan nog één keer naar het moeras, maar nu met de camper. We rijden tot de parkeerplaats, waar we beginnen aan de wandeling op de boardwalk, een soort steiger vlak boven het moeras. We genieten van de zuivere lucht en de prachtige beelden van de bomen, de heesters, de waterplanten, de vogels, reptielen, de geluiden van de alligators (die we helaas alleen horen en niet zien) en vooral van de eenzaamheid en stilte, die we hier ervaren. Waar zijn zulke stilteplekken nog te vinden? 

Met weemoed verlaten we twee uur later de prachtige Okefenokee Refuge en gaan op weg naar Florida, waar we een uurtje later in rijden. De Interstate 95 voert ons vlot naar onze camping bijna naast het Kennedy Space Center, waar we morgen zullen zijn. Het Kennedy Space Center vs. de Okefenokee Swamp, is een grotere tegenstelling tussen twee vakantiebestemmingen mogelijk? Ik denk nauwelijks! 

We komen op de camping, waar we even moeten wachten en ik loop vast de camping over ter verkenning. Ik raak in gesprek met Tom, die met z'n hond wandelt, altijd een aanknopingspunt voor een gesprek. Hij staat met een vancamper en een tent op de camping, wat voor een man alleen niet gebruikelijk is. We praten wat 'small talk' en dan vertelt hij me, als ik vraag waar hij woont, dat hij voorlopig hier maar blijft, alleen met zijn hond. Een maand geleden is zijn vrouw overleden, hier op de camping; ze kreeg een fatale hartaanval. Ze werd 62 jaar. Het valt hem niet mee om nu ineens overal alleen voor te staan, te koken, de was te doen. Hij vertelt me, dat omgekeerd moeilijker zou zijn geweest; zij zou het alleen nooit hebben kunnen redden. We filosoferen wat over het doodgaan en achterblijven, wat is het beste voor wie? Hij was 35 jaar gelukkig getrouwd en dat neemt niemand hem meer af. We nemen hartelijk afscheid en ik loop naar de receptie om ons in te schrijven. 

We betrekken een plaats in het mooie bos en we wandelen naar de lagune, waar we genieten van een koppel van vier ibissen,  prachtige vogels. We zien aan de overkant de raketten van het Kennedy Space Center. Morgen lopen we daar en wat zullen we onszelf nietig vinden temidden van de enorme lucht- en ruimtevaartuigen! Maar eerst nog even "genieten" van het dagelijkse noodweer. Morgenochtend zal het weer stralend weer zijn met 34 graden Celsius.

Kennedy Space Center, dat is kicken!

Het is zover, we gaan naar het Kennedy Space Center en op vrijdag 27 juni 2014 staan we om 08:45 uur aan de kassa; om 09:00 uur mogen we naar binnen. Het volkslied wordt gespeeld en iedereen staat in de bekende volksliedhouding met de rechterhand op de linkerborst en uiteraard doen de mannen hun pet of hoed af. We lopen in het rakettenpark en vergapen ons aan de enorme raketten, zoals de Mercury-Atlas van 29 meter hoog, de Titan II van 33 meter. We maken een bustour en rijden langs de enorme lanceerinstallaties en hallen, waar raketten worden gebouwd. We worden afgezet bij de hallen, waar we alles over de Gemini en Apolloprojecten zien en horen. Alles is gigantisch en indrukwekkend. We krijgen een audio-visuele show voorgeschoteld, die alles voelbaar maakt; je beleefd het bijna live mee. Alles loopt op rolletjes en lange wachtrijen zijn nergens. We eten een bak salade en een broodje " pulled meat", een soort draadjesvlees, dit keer van varkensvlees. 

Dan stappen we na een dik uur weer in de bus, die ons terugbrengt. 
We gaan verder met het Shuttle-project. Ook hier weer prachtige shows en een shuttle op ware grootte. We maken de Shuttle-Experience mee: een Shuttle simulator, waarin we de start lijfelijk meemaken; tjonge da's heftig, we worden flink door elkaar geschud en het geluid is overweldigend. We zien één van de twee Imax-films, wij zien de film over de Hubble in 3D. Dan is het 5 uur en we hebben dus onze 8-urige 'werkdag' erop zitten; we gaan naar huis. Let's call it a day! We zijn diep onder de indruk geraakt van de ruimteprestaties van de Amerikanen. Wat gaan onze kinderen en kleinkinderen nog sllemaal meemaken? Want NASA is niet te stoppen en gaat door, niet omdat het makkelijk is, maar omdat het moeilijk is, zoals Kennedy al zei op 12 september 1962.