Terugblik op een fascinerende reis

Inmiddels, maandag 14 juli 2014, zijn we al weer een weekje thuis en dat was best weer even wennen, I can tell ya! Kleine auto's met kleine motoren, slanke mensen met nauwelijks een buikje, lage huizen met pannen op het dak, smalle wegen, echte trottoirs, kleine supermarkten, lage temperaturen, Nederlands pratende mensen, kleine koelkast, goed bed (!), weinig reclame op de TV, geen gillende sirenes, merels (!), je leert je eigen land het meest waarderen, als je een tijdje in den vreemde verkeert. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, toen ik een bericht op TV-Oost las, dat de politie een toeter van een oranjefan op een plein in Almelo in beslag had genomen, omdat de mensen op het plein zich ergerden aan het getoeter op zaterdagavond jl. In de V.S. lees je dat de politie een shotgun in beslag neemt, omdat de eigenaar er teveel mee zwaaide. Iedere dag vindt er ergens wel een schietpartij plaats met vaak doden en gewonden, maar de wapenlobby is in de meeste staten vooralsnog oppermachtig. New York is een stad, waar het allemaal wel is geregeld en Bill de Blasio, de democratische burgemeester is trots op zijn wapenvrije stad. Wij hebben ons geen moment onveilig of beloerd gevoeld in de "city that never sleeps".

Wat nabeschouwingen van onze reis:
Vanaf de eerste dag, dus nog volop in het diepe zuiden, waar de sfeer zo "laid back" zou zijn, werden we op de weg geconfronteerd met agressieve medeweggebruikers, die snijden, drukken, rakelings passeren en hard rijden. Waar is de Amerikaan, die in zijn "lane" blijft en zich houdt aan de geldende maximum snelheden van 40, 55 of 70 mijl per uur? Nou, die was blijkbaar in het westen gebleven en vertoonde zich hier nauwelijks. 

Onze eerste belangrijke bestemming was New Orleans. Hier was niets meer te merken van Katrina. Het French Quarter werd overigens gespaard, vandaar. We zagen en hoorden voornamelijk blanke jazz bands. De tocht op de Missisippi met de raderboot NATCHEZ was het eerste hoogtepunt van de reis. 's Avonds vermaakten we ons kostelijk bij Pat O'Brien's. Dan Memphis, waar een volle dag aan Graceland werd besteed en een avond aan de rock'n'roll en blues in Beale Street. Later deden we een muziekavondje dunnetjes over in Nashville, waar alles om countrymuziek draaide.

De Blue Ridge Parkway en daarna het Shenandoa National Park was een rustpunt op onze enerverende reis. We kwamen weinig anderen tegen en gelukkig geen trucks, want de hele weg was verboden voor 'commercial vehicles'.  Na Shenandoa reden we via het prachtige Pennsylvania naar de Niagara Watervallen, een topbestemming, waar we drie volle dagen aan de Canadese kant intens van genoten. We deden werkelijk alles wat mogelijk is en reden via de Peace Bridge met een laatste blik op de watervallen weer de V.S. in.

Dan nog noordelijker New England in en we overnachtten in Salem. Hier namen we de ferry naar Boston, een uurtje op zee met een prachtige aankomst in de haven van Boston. We wandelden hier de Freedom Trail langs allerlei historische punten; hier was de bakermat van de onafhankelijkheid van de V.S.  De wegen in dit gebied zullen ons nog lang heugen: gaten en kuilen overal, ook op de grote wegen. 

We zakten af naar het zuiden en bleven een week in Jersey City. Vanaf de Liberty Harbor camping waren we met ferry of trein in no time middenin New York City. Hier was het eigenlijk allemaal om begonnen.  Els wilde wel een week naar NYC en mij leek het leuk, om hier omheen een reisje langs de oostkust te maken. Enfin, er kwam steeds meer bij en de uiteindelijke reis ging zeven weken duren. Voordeel: in New York geen last meer van jet lag! Deze megastad heeft ons hart gestolen; welk een energie, hoe bruisend, wat immens.  Bewonderend hebben we alles bekeken en ervaren. Als je uit de trein of van de ferry stapte, werd je als het ware ondergedompeld in deze stad. Als je 's avonds bovenop Empire State Building staat, luister je naar een levend organisme, dat om je heen op de grond ligt, dat ademt, gromt, lispelt... Vanaf je hoge standpunt zie je de stad als één entiteit, niets staat op zichzelf, alles zit aan elkaar vast. Iedere dag stortten we ons in het gewoel en iedere dag nieuwe ervaringen. En slapen op de stille camping was een waar genoegen. Slechts af en toe een sirene in de verte in Jersey City. 

We gingen verder over de drukke wegen richting Washington D.C. De temperaturen overdag werden extreem. In NYC was het warm, hier werd het allemaal nog veel warmer, ja echt heet!. We genoten van de prachtige musea en uiteraard van de rondleiding in het Capitol. Imponerend en bedoeld om veel van de V.S. te gaan houden! Verder was Washington niet gezellig. We zagen vooral enorme lanen, grote gebouwen, vaak in neo-classistische stijl en het Witte Huis op gepaste afstand. 

Na de hoofdstad reden we langs de kust naar het diepe zuiden. We overnachtten op prachtige eilanden, reden over eindeloze bruggen, en genoten van de uitzichten over de oceaan. Charleston was een warme zuidelijke dromerige stad in Georgia, waar we op een zondag heerlijk dwaalden. De moerastocht door de swamps van Okefenokee was ook weer een bijzonder hoogtepunt. De vochtige warmte zal ons nog lang bijblijven. Opvallend was, dat de lucht zo zuiver was, geen rottende luchtjes. Ook geen muggen en dat hadden we toch verwacht. De alligators waren er uiteraard wel en zwemmen was geen goed plan geweest! 

We reden verder Florida in en ons doel was het Kennedy Space Center. Oog in oog met de grote raketten, wat een beleving. We maakten live een "lancering" mee van de Space Shuttle in een geweldige simulator. We zaten te schudden in onze stoelen; gelukkig zaten we allemaal in de veiligheidsriemen.  

We kregen de laatste weken steeds meer te maken met onweersbuien aan het eind van de dag. Die waren meestal heftig met veel water, maar ze waren ook snel weer voorbij. Voorafgaand aan zo'n bui werd het dan erg broeierig. We reden door naar de Panhandle van Florida, het noord-westelijke deel van de Sunshine State. We hadden vier dagen een kamer in een hotel genomen en hadden een auto van John en Suzie te leen gekregen. We reden naar Mobile in Alabama, waar we een lange dag hebben besteed aan een bezoek aan het slagschip Alabama en een onderzeeër. Het was die dag bloedheet en ook in het schip was het erg warm. We waren afgepeigerd die dag, maar wat hebben we genoten! Ook het Naval Aviation museum in Pensacola was werkelijk geweldig. Hier maakten we een 4D voorstelling mee van de Blue Angels, het wereldberoemde stuntteam van de Navy. 

We vlogen terug met United Airlines zonder problemen en de overtocht van Houston, TX naar Amsterdam in een Dreamliner was prima de luxe; wat een mooi en luxueus vliegtuig. 

We hebben veel Amerikanen ontmoet en een enkele Nederlander. Amerikanen zijn over het algemeen voorkomend, beleefd, galant, geïnteresseerd, maar ook snel, gehaast, to-the-point, vrijgevig. We hebben ons afgevraagd, hoe die eetmanie bij velen toch ontstaat. Er komt een moment, waarop een meisje of jongen toch moet ontdekken, dat het vele en vette gevreet onvermijdelijk leidt tot obesitas; de voorbeelden zijn volop zichtbaar, op straat, op TV, maar ook thuis. Je ziet soms hele vette gezinnen. Dit wil je toch niet? Je wil toch bij de "young and beautiful people" horen? Opvallend is wel, dat mooie mensen, ik bedoel dus hier echt mooie en knappe gezichtjes zelden een obesitas figuur hebben. Eigenlijk zie je vooral mooie afgetrainde mensen èn dikke schommels, die dus ook niet aan het geldende schoonheidsbeeld voldoen. De fast food ketens zijn overal, je kan er niet omheen. Je kan er meestal ook wel verse salades kopen, die echt lekker zijn. Maar echt genoeg is dat ook weer niet voor een maaltijd. Wij bestelden meestal in een "gewoon" restaurant een maaltijd "to share"; we kregen dan twee kleine bordjes met bestek en deelden de enorme éénpersoons maaltijd. Water is overal gratis en wordt met ijs en citroen geserveerd. Velen drinken alleen maar (gratis) water en niemand maakt zich er druk om. 

Het fooienstelsel is overal doorgevoerd. Op vele rekeningen is alles al voorgerekend: wil je 15% tip geven, dan betaal de dit, 20% is dat en 25% nog iets meer uiteraard; hoe tevredener, hoe hoger de tip. De bediening verdient meestal minder dan het allerlaagste loon en de tip is een absoluut onderdeel van het inkomen. 

De prijzen van de brandstof variëren enorm per staat. Zo betaal je in de staat New York de hoofdprijs voor diesel, $4,30 per gallon (3,78 liter), maar in New Jersey slechts $3,65 per gallon. Als je van Pennsylvania de "state line" van New York passeert, betaal je ineens 60 cent per gallon meer! Iedere staat bepaalt de tax op brandstof zelf. De pompstations in grensstreken zijn de klos, ik heb schrijnende verhalen gehoord van deze ondernemers. Ook hier is de politiek hardleers, net als in Nederland en moeten er blijkbaar eerst een aantal ondernemers op de fles gaan.

Noord Amerika: een continent met prachtige landen, waarvan een aantal samengesmeed tot de Verenigde Staten van Amerika. Het oosten zo verschillend van het westen, het noorden, het zuiden, de midwest, alle met hun eigen karakter. Na deze reis hebben we 33 staten bezocht, meer dan de meeste Amerikanen. Iedere staat verdient het om een volledige vakantie van drie, vier weken door te brengen, maar dat is nu eenmaal niet mogelijk.

Politiek zitten de VS in een onmogelijke spagaat. Het stelsel maakt het onmogelijk iets te veranderen. De democraten en de republikeinen zijn water en vuur. In Wyoming beschouwt men bijv. California als een wettenloze staat, waar law and order volkomen afwezig zijn. Men leeft er in California maar op los, denkt men daar. Bij een rodeo werd omgeroepen:"Who is from California?" Op het bevestigend gejoel uit het publiek werd gereageerd met:"Welcome to America!" De TEA Party is weliswaar klein, maar werkt keihard om ieder democratisch voorstel te blokkeren. Alles wat de Obama Administration voorstelt wordt uit het verband getrokken en als anti-Amerikaans gezien. De huidige discussie gaat over de grensbewaking. Obama zou iedereen toelaten en voorzien van papieren om vervolgens te kunnen leven op kosten van de Amerikaanse belastingbetaler. Burgemeester De Blasio van NYC heeft vorige week ervoor gezorgd, dat illegalen, die kunnen aantonen in NYC te wonen, een identiteitskaart kunnen krijgen, waarmee ze een bankrekening kunnen openen, kinderen naar school kunnen sturen, voedselbonnen kunnen krijgen, enz. Hier zijn republikeinen niet blij mee! Die willen  het liefst alle illegalen deporteren. Anderen denken juist, dat dit een truc is om de illegalen te monitoren. Eventuele uitzetting wordt dan juist weer makkelijker. Obama zou ook anti-militair zijn. Frappant is echter dat er door Obama veel meer militairen onderscheiden zijn, dan onder de vorige republikeinse presidenten. Kortom, democraten en republikeinen zullen nooit door één deur kunnen en zijn absolute tegenpolen. Het belang van de VS lijkt vaak ondergeschikt te zijn aan het partij- en persoonlijk belang. De verkiezingsstrijd is niet alleen begonnen, die is nooit gestopt! Voordeel, je hoeft je als kiezer nooit af te vragen, met wie de door jou gekozen partij gaat samenwerken, want dat zal nooit gebeuren!

De Verenigde Staten van Amerika, hoe verenigd zijn ze? In ieder geval meer dan de Verschillende Staten van Europa! Er zijn wel overeenkomsten. Ook de V.S. kent rijke staten en arme staten. Staten als Missisippi, Louisiana, Alabama en de Dakotas zijn straatarm en moeten jaar in jaar uit ondersteund worden met harde dollars uit D.C. Dit is vergelijkbaar met de steun die in Europa aan landen als Griekenland, Spanje en Portugal wordt gegeven. Men probeert steeds meer werk uit China, Honduras, Philipijnen en Mexico terug te halen naar de V.S., waar volop werkeloze laag opgeleide werkers zijn om tegen dezelfde kostprijs te kunnen produceren. De infrastructuur is vaak nog aanwezig; de verwaarloosde fabriekscomplexen hebben we volop gezien.  Dit gaat zeker allemaal lukken, maar het kost veel tijd en vooral solidariteit van de staten. Amerikanen zijn per definitie keiharde werkers, die gaan voor hun bedrijf. Naarmate de algemene voorzieningen minder worden, zullen mensen zich meer gemotiveerd voelen om tegen lage salarissen hard te werken; het is een kwestie van overleven.