Grand Canyon, het grootste natuurwonder ter wereld

Dinsdag, 19 juni 2012

Vanmorgen om half acht rijden we de West Rim op. Net als ik bij de slagboom de geheime code wil ingeven, ziet een ranger onze permit en opent op afstand de slagboom. We hebben vervolgens praktisch het rijk alleen en stoppen op iedere uitkijkplaats om van de stilte te genieten in dit onaardse grootse landschap. Af en toe is er een andere wandelaar en ook komt de shuttle langs, die dan mensen uit laat stappen. We praten met een stel Schotten, we spreken Duitsers en Nederlanders. Verder horen we opvallend veel Chinees, Japans en ook Frans. Een keer horen we Italiaanse toeristen. Het wordt langzamerhand drukker en tegen het middaguur hebben we alles gezien.

Het “restaurant” aan het eind van de West Rim blijkt een souvenirshop te zijn met annex een snackbar via een serviceluikje, waar een hele rij mensen staat te wachten. We besluiten in het fameuze Tovar hotel te gaan eten. We parkeren de motorhome op parking lot D en nemen de shuttle naar Grand Canyon Village, waar we overstappen op een andere shuttle, die ons tot onderaan het Tovar brengt. De chauffeuse had ons al gewaarschuwd: 74 treden omhoog, maar dat hebben we er voor over.

Dit 100 jaar oude hotel is gebouwd voor de luxe toeristen, die voornamelijk per trein aankwamen. Deze trein loopt nu ook weer en gaat van Williams naar Grant Canyon Village. Het hotel ademt in alles de oude sfeer uit. Het restaurant is een enorm en is prachtig ingericht met authentieke kronen en mooie afbeeldingen van de belangrijkste indianenstammen aan de wand. (Hopi, Navaho, Apache en Mohave) De bediening is uiterst efficiënt (“How are you? My name is Maggie and I am your waitress for today…”)

Els kiest de dagspecialiteit van de chef (diverse soorten vis met meloen) met een glaasje Chardonnay en ik ga voor de Beef Stroganoff met een koud glas bier. Het toetje is zo groot, dat we er samen een delen; heerlijke pindataart.

We gaan terug met de bus (eerst de trap weer af!) en treffen dezelfde buschauffeuse. Dit is een bijzonder iemand. Ze is zwaar getatoeëerd en ziet er meer uit als een vrouwelijk lid van de Hells Angels, dan als een buschauffeuse. Ze blaakt van de energie en ratelt een hele riedel wetenswaardigheden af, zo gauw we van een halte wegrijden. Als er een familie met een ongelofelijk grote dubbele buggy in wil stappen, weigert ze subiet. Er ontstaat een hele discussie over de veiligheid en de discussie loopt hoog op. De centrale wordt ingeschakeld en na ampel overleg besluit ze zich neer te leggen bij de beslissing van de verkeersleiding. Bij parking lot D stappen we uit en even later zijn we met de motorhome op weg naar het iMax theater buiten het park. We zien inderdaad dezelfde film, maar we genieten er minstens zo veel van en waarschijnlijk nog meer, want nu zitten we riant in het midden voor het immense doek en negen jaar geleden in de hoek opzij met de rolstoel. In 35 minuten met spectaculaire beelden komt de geschiedenis van de Grand Canyon voorbij vanaf het moment dat de oude Anazasi indianen er woonden tot het heden, waar thrill seekers de woeste stroomversnellingen van de Colorado trotseren. Duizelingwekkende beelden en prachtig vormgegeven. We komen buiten en gaan terug naar de camping. We eten bescheiden, want de lunch van vanmiddag voelen we nog aardig zitten.

Het is een fantastische dag geweest, waarin we de Grand Canyon veel intenser hebben beleefd dan de vorige keer. Toen zijn we met de helikopter over de Canyon gevlogen en dat blijft onvergetelijk. Nu hebben we veel intenser de uitzichtpunten kunnen bezoeken, met name de East Rim, waar we vorige keer niet eens aan toe zijn gekomen. De Grand Canyon is GRAND en zal dit altijd blijven. En als we moeten kiezen tussen North Rim en South Rim, zou het uiteindelijk toch (ondanks de grote mensenmassa’s) de South Rim worden. Als je maar vroeg op pad gaat, ervaar je de rust en eenzaamheid.

Morgen gaan we naar Flagstaff en Meteor Crater. Dit laatste is een misschien niet voor iedereen de meest aantrekkelijke vakantiebestemming. Hier sloeg een paar miljoen jaar geleden een grote meteoor in. Het gat is enorm en de rand eromheen is enkele tientallen meters hoog. Dit ligt dan middenin de woestijn. Er is een visitor center en een trap om naar de rand te klauteren en verder is er niets! We zijn toch benieuwd, want nergens ter wereld vind je een beter bewaarde inslagplaats van een grote meteoor.