Nabeschouwing van onze Amerikareis

Zondag, 8 juli 2012

Kun je belevenissen met elkaar vergelijken? Was het een groter moment, toen we om de hoek kwamen bij Mount Rushmore en de presidenten zagen, dan toen we dat kleine eekhoorntje vlakbij zagen knabbelen op een stukje gras? Schoten we niet vol, toen we de machtige Grand Canyon zagen met de felblauwe Colorado bijna 2 km lager? De schoonheid van de “Irissen” van Van Gogh (“Dutch” !) en buiten het verstilde Los Angeles in de mist.

Doordat we deze keer meer rustpunten hadden ingelast, konden we vaak volop de tijd nemen om van een bepaald gebied te genieten. We kregen ook een andere kijk op Los Angeles, zowel in positieve als in negatieve zin. In positieve zin ontdekten we uiteraard het prachtige Getty Center met al die mooie Europese kunst. We genoten van de heerlijke visrestaurants, die stuk voor stuk toppers serveerden. We maakten ook geregeld kennis met de verkeerschaos van deze miljoenenstad en het vaak agressieve gedrag op de 12-baans wegen door eenlingen, die overal tussendoor scheurden.

We zagen deze keer meer leuke stadjes dan de beide vorige reizen. Gezellig om wat te wandelen. Mooie galerieën en drukke souvenirwinkels. We hebben veel met Amerikanen gepraat, net als andere keren en de politiek was dit keer een belangrijk gesprekspunt, uiteraard. We kwamen het meest Republikeinen tegen, logisch uiteraard, gezien de staten die we bezochten. De grootste weerzin tegen Obama en zijn “administration” is het gevoel, dat de overheid de vrijheid van de burgers steeds meer zou inperken. Health Care (“Obama Care”) verplicht stellen werd door velen als het toppunt van overheidsbemoeienis gezien.

Ook de wapenlobby voelt zich bedreigd. Nu kun je in Arizona een wapenwinkel binnenlopen, een automatisch geweer met een paar dozen patronen kopen, je identificeren, betalen en je loopt zwaar bewapend de straat op; bizar, toch? De winkelier meldt de aankoop bij de lokale sheriff, die dan checkt of er wel een vergunning is aangevraagd, want dat kan gewoon achteraf. In New Jersey is dat dan weer niet zo gemakkelijk en moet alles wel vooraf zijn geregeld. Kortom: overheid, laat de burger toch vrij en zelf alles beslissen. Washington, bemoei je alsjeblieft niet met ons hier in het middenwesten, in het zuidwesten. Obama, je houdt van hem of je haat hem, is de teneur.

We waren verbaasd, dat we in Las Vegas relatief weinig zwervers zagen en geschokt toen we de vele, vele zwervers zagen bij Santa Monica, vaak in zwaar vervuilde toestand op praktisch iedere bank en op ieder gazonnetje langs de stranden. We zagen de miljoenen kostende paleizen op het Monterey Peninsula en de Mobil Home “dorpen” met armzalige oude stacaravans vol met losers, zonder werk, zonder toekomst. We genoten van de pracht en praal van de show “O” in het Bellagio in Vegas en realiseerden ons tegelijkertijd, dat de kosten van onze kaartjes voor anderen buiten een maandinkomen konden zijn.

We lazen op teletekst, dat de Nederlandse overheid zich zorgen maakt over de toename van mensen met overgewicht. Nu, in de V.S. neemt dit aantal ook gestaag toe. Ook hier die grote tegenstelling: mooie mensen met afgetrainde lichamen en mensen met obesitas die de grootste moeite hebben om te verzitten, als ze ergens op een bank zitten. Iedere stap kost hun vaak de grootste inspanning, maar hij een buffet, zoals we in Las Vegas deden, lopen ze wel keer op keer met een afgeladen bord eten naar hun tafel terug. We zagen aan het ontbijt iemand die een bord vol schepte met 3 hamburgers, een half bord roerei en 6 plakken uitgebakken spek. Dit wordt om zeven uur ’s morgens gewoon naar binnen geschoven!

We konden genieten van de vindingrijkheid van Amerikanen als het op slogans aan komt.
“Buckle Up, It’s The Law” om mensen te bewegen de veiligheidsriem aan te doen.
“Hail To The Beef” om mensen aan de MacDonald hamburger te krijgen.
“Pay Now, Or Pay Later More”: bij benzinepompen met een foto van een agent erbij.
“Shop Lifting? Wrong Bet!” om winkeldiefstal te ontmoedigen.

Nu nog wat goede herinneringen samengevat:
De woestijnen. Wat voor velen het toppunt van verveling is, vonden we uiterst boeiend. De droge hitte, de “dust devils” (wervelwinden van zand), de wonderlijke woestijnbloemen, die solitair gedijen, de enorme cactussen, de dreigende donkergrijze bergketens aan de horizon.
De mijn- en cowboystadjes van Arizona, zoals Bisbee, Tombstone en Silver City.
De eerste kennismaking met barrel racing in de arena van Santa Fe en later het echte werk in Cody tijdens de Nite Rodeo.
Het lopen door de prachtig gerestaureerde ruines van Aztec en het lezen van de mooie verhalen over het leven dan de toenmalige indianen.
Het binnenrijden van de staat Colorado en het enorme verschil ervaren met de vorige staat, New Mexico. De enorme bergen, de mooie bossen en de heerlijke frisse berglucht op grote hoogte. Het berijden van passen van meer dan 3.000 meter hoog.
Mount Rushmore bleek zoveel imposanter te zijn, dan we ons hadden voorgesteld en later liepen we aan de voet van de Devil’s Tower, een enorme monoliet, die zomaar uit de vlakte omhoog is gekomen; een heilige plaats voor indianen en de ontmoetingsplaats met buitenaardse wezens in de SF film “Close Encounters Of The Third Kind”.
En dan toch weer een superplaats: Yellowstone, waar we zo’n drie dagen hebben rondgezworven. Met temperaturen van net boven het vriespunt overdag, liepen we warm gekleed in de sneeuwjacht te genieten van de geisers, de enorme stoomwolken, die uiteraard veel intenser kunnen worden beleefd met zulk weer. En de modderbronnen? Die stonken nog net als drie jaar geleden naar rotte eieren, maar dat went snel, weten we uit ervaring. Leuke ontmoetingen vooral met de bizons. De American Bold Eagle had helaas het nest niet opnieuw bezet en die hebben we dus niet gezien.
In Salt Lake City luisterden we naar het zuiverst zingende koor ooit: The Tabernacle Choir, bestaande uit 300 personen. Het was allemaal erg zoet, maar dat terzijde. We zijn in ieder geval geen lid van The Church Of Jesus Christ Of Latter-Day Saints geworden.
De serene rust van de Fruita Camping in het Capitol Reef betekende een dag genieten.
Bryce Canyon was prachtig, omdat we nu zulk zonnig weer hadden. De kleuren zijn zo intens mooi, dat dit niet te beschrijven valt. Overdonderd is eigenlijk steeds weer het moment, dat je op de rand staat en over het amphite-theater van de canyon kijkt.
En dan natuurlijk de Grand Canyon, de koning van de canyons. Eerst twee dagen de North Rim en later twee dagen de East, South en West Rim. Kijken, niets zeggen, genieten. En dan ineens dat moment, dat die condor vlak over je hoofd vliegt en tien meter beneden je landt. Soeverein blijft hij zitten en blikt over de canyon om dan weer de enorme vleugels uit te slaan en weg te wieken met slechts enkele slagen. Ook de arend, die vlak voor ons op een rots zat en gelaten ons aankeek, wetende dat wij echt niet dichterbij kunnen komen. En dan die blauwe Colorado, die diep beneden ons zo liefelijk en rustig lijkt te stromen, maar in werkelijkheid een woeste rivier is, verantwoordelijk voor deze enorme kloof.
Rotswoningen van duizend jaar oud. Het leek wel, of de indianen gisteren waren weggetrokken.
In Zion National Park reden we de prachtige shuttle route. Wat voelden we ons klein op de bodem van dit nauwe ravijn met links en rechts steile rotswanden.
In Bearizona zagen we naast zwarte beren vooral veel witte en grijze wolven vlak voor ons. Die blik in die ogen zullen we niet licht vergeten, wat een stille dreiging gaat daar vanuit.
En dan Las Vegas, “Sin City”, de absolute tegenstelling tot de natuur van de nationale parken. Maar een hoogtepunt was het, natuurlijk vooral de show “O” in het sjieke Bellagio Hotel. Verder is Las Vegas vooral kijken, verbazen en lekker eten. Leuk om weer in Vegas te zijn, maar nog leuker om weer weg te gaan; hoe dubbel!
Dan Yosemite; de eerste dag vonden we het een gekkenhuis. Dit kwam vooral, omdat we pas rond het middaguur aankwamen na de machtige 3.000 meter hoge Tioga Pas te hebben bereden. De volgende dag waren we zo’n beetje de eerste in het park en konden we volop in alle rust van de mooie natuur genieten. Toch blijft het te druk in dit populaire park. Er komt een moment, dat het rijden met eigen vervoer voorbij is, net zoals in Zion National Park.
De route op Monterey Peninsula was ook een echt hoogtepunt. Geen doel had deze weg, maar de weg zelf was het doel. We vergaapten ons aan de prachtige uitzichten, maar ook aan de kapitale vaak paleisachtige huizen.
In Los Angeles overtrof de kunstverzameling van Paul Getty ruim onze verwachtingen. We zouden hier gemakkelijk twee volle dagen kunnen besteden, maar ja, we hadden maar twee dagen met onze huurauto voor heel L.A. en dat betekende, dat we na de heerlijke lunch in het restaurant van Getty Center verder wilden.

De hele vakantie is een succes geworden zonder nare gebeurtenissen. Dat er af en toe weer eens wat stuk ging, so what. Maar geen tandarts bezocht of de post voor eerste hulp. Zelfs de apotheek hebben we niet gezien. En dan het weer: warm, heet, droog, sneeuw, vorst, mist en zelfs op een dag ’s ochtends wat miezerige regen, eventjes maar! Een enkele bui kregen we ook in Nebraska tijdens het rijden, maar dat was dan ook alles. En komen we nog eens terug? Je weet het nooit, maar niets is zo veranderlijk als de mens, zullen we maar zeggen.