LAX, niet echt leuk!

Vrijdag, 6 juli 2012

We ontbijten lekker rustig op het vroege uur in de Holiday Inn. Daarna pakken we de koffers op gevoel in, want een weegschaal is er niet. We rijden vlot naar Alamo, om de prima Dodge Country AWD in te leveren. Het is werkelijk een prima bedrijf, dat Alamo. De auto wordt gescand, de mijlenstand wordt genoteerd en that’s it! De bus van Alamo wordt afgeladen vol, maar er is overal plaats voor. We komen aan bij LAX en de chauffeur wil ons bij Terminal 5 afzetten. Gelukkig staat alles op de gisteren geprinte boarding pass en we stappen uit bij Terminal 2. De verwarring ontstaat, omdat Delta Airlines de KLM zaken afwerkt op LAX en Delta vertrekt inderdaad vanaf Terminal 5.

We komen in een afgeladen hal terecht en vinden vlot de KLM balie. Als je nu zou denken, dat je – net als op Schiphol – de bagage kunt droppen en je instapkaarten krijgt, kom je bedrogen uit. Het circus gaat nu pas echt beginnen! De eerste koffer is 2 lbs te zwaar en de andere koffer mag nog 2 pond extra hebben. Dit gaat $50 kosten en de incheck dame is onverbiddelijk: er moet dus iets minder dan 1 kg worden overgeheveld van de ene naar de andere koffer. Dus beide koffers op de grond, sjorbanden eraf, openen en kijken! Ik besluit het kleine witte tasje met wat make-up spullen van Els en mijn toilettasje over te pakken. Op de weegschaal, en…. het wordt goedgekeurd! Koffers weer dicht, sjorbanden erom, labels eraan en klaar. Nee, dus! We moeten de koffers naar de TSA (Airport Security) brengen, waar ze door de X-Ray moeten. We zien de koffers hopelijk terug in Amsterdam en we hopen ook dat de security de boel niet teveel overhoop heeft gehaald, zoals de vorige keer in Los Angeles.

Dan komen we in de volgende rij voor de persoonlijke bodycheck. Alles moet uit de zakken, zoals gebruikelijk en gaat door de X-Ray. Je moet dan op twee voetstappen staan, handen omhoog en de lichaam wordt gecheckt. Klaar? Nee dus! Hierna wordt iedereen zorgvuldig gefouilleerd. De rolstoel en de schoenen worden uitgebreid met speciale strookjes “afgestreken”, waarna de strookjes een analyse-apparaat in worden gevoerd. En dan is alles achter de rug en kunnen we naar balie 28. De taxfree shop stelt werkelijk niets voor. Er is wat drank tegen prijzen, die praktisch gelijk zijn aan de prijzen, die we in de winkels hebben gezien. Ze hebben bijvoorbeeld een doosje biscuits voor $30 of doos “Real Belgian Chocolate” voor $28.

We ondergaan de de rest maar gelaten. Drinken wat, eten wat, lezen wat in de krant en maken een verslag over de gebeurtenissen van vandaag.

We zitten naast een oudere dame met haar invalide man. Deze man kreeg in februari een ernstig hartfalen, terwijl ze net een cruise naar Scandinavië geboekt met de “Rotterdam”. De man zit in een rolstoel, praat nauwelijks en slaapt vooral; hij is er niet best aan toe. Hij is voor deze reis nog medisch onderzocht en het zou allemaal moeten kunnen. Hij was in zijn werkzame leven rechter; zij was ingenieur en bouwde bruggen en werkte voor GPL, gelieerd aan NASA. Het is een geweldig stel en de liefdevolle houding van de vrouw is ontroerend.

Dan volgt het boarden. Alles loopt nu vlot en we proppen de handbagage in de vakken. Els zit lekker aan het raam en ik zit in de middenstoel. Naast mij komt een Amerikaanse vrouw van 22 jaar zitten, Tiffany. Ze studeert International Business als tweede studie en is al afgestudeerd MBA. Ze werkt bij Disneyland in Los Angeles, maar komt ook geregeld in Florida. Ze reist nu voor het eerst met een groep naar Europa en bezoekt Amsterdam, Berlijn, Praag, Wenen en Rome. De hele reis is georganiseerd en duurt 2 weken.

De terugvlucht is korter dan de heenreis en duurt slechts ruim 10 uur; mooi meegenomen. We worden prima verzorgd met eten, drinken en leuke keuzefilms. Ik kijk naar de SF “The Hunger Games” en later naar “3:10 to Yuma” met Russell Crowe. We proberen wat te slapen met slaapmaskers en oordoppen, wat Els lukt, maar ik blijf klaarwakker.

Zaterdag, 7 juli 2012

Net zo’n mooi weer als in L.A.

Om 09:45 landen we keurig op tijd op Schiphol. We vissen de koffers van de band, bellen onze taxi en 10 minuten later zijn we in de taxi op weg naar huis in prachtig weer. We komen thuis en onze buurvrouw Bep verwelkomt ons; binnen staat al een mooie bos bloemen op tafel! Ik probeer de auto te starten, maar helaas, accu leeg. Achmea gebeld en binnen een uur staat de panne service van Leerentveld op de Weegbree; auto gestart, half uurtje rijden, wasstraat door en alles is weer voor elkaar, alsof we nooit zijn weggeweest. Vanavond lekkere pizza van Domino’s!