Over honden, Cubanen en Zweeds

Vandaag, vrijdag 30 mei 2014, is een echte rustdag. We slapen uit en komen pas om een uur of negen echt in beweging. De camping is al praktisch verlaten als we de camper uitkomen. Het is heerlijk weer en we gaan naar het zwembad, dat ik dus helemaal voor mij alleen heb. Het water is lekker en ik ga wat baantjes trekken. We hebben lekkere stoelen en een mooie parasol. Dit is vakantie! We praten wat met Lee, een invalide Vietnam veteraan. Hij is al dertig jaar getrouwd met zijn Vietnamese vrouw. Hij was 16 jaar helicopterpiloot. Hij vraagt uit welk deel van New York ik kom en is verbaasd, dat we Nederlanders zijn. Hij geeft ons wat tips over New York City, waar hij 14 jaar woonde. 

We gaan een wandeling maken en genieten van het natuurschoon. Na de lunch weer lekker naar het zwembad. We worden uitgenodigd voor de Real Southern BBQ vanavond, maar we besluiten dit niet te doen; we vervlezen anders te veel en eten een kalorie-arme vegetarische maaltijd in de motorhome. Naast ons komt een 45' Tuscany staan met 2 vrouwen, Penny en Louise met hun 6 honden. Ik raak met hun in gesprek, over de honden uiteraard. Ze hebben 4 piepkleine mini doggen, die 13, 14 en zelfs 16 jaar oud zijn! Ook nog een oude mopshond en een hounddog. Deze hounddog, Phantasy, is echt geweldig en ik mag een wandeling met de hond maken. Het is erg leuk en de jachthond duikt overal in en besnuffelt alles. Ze hebben de hond langs de highway gevonden, onder de teken en zwaar ondervoed. Ze besloten de hond te adopteren en namen haar op in de motorhome, want het zijn full-time RV'ers. Zij werd verzorgd en kon herstellen.

Na het avondeten maken we een wandeling om het meertje, heerlijk gewoon. We komen Mary tegen, die uit Ohio komt, maar oorspronkelijk uit Miami. Toen de Cubanen kwamen, leek er aanvankelijk niet veel aan de hand. Er bleek al snel, dat er met de Cubanen veel misdaad in Miami kwam. Een ander probleem is, dat de Cubanen geen Engels willen leren en ook niet spreken; ook de jongeren niet. Zonder Spaans kom je in Miami nergens. Zij was verpleegster in de thuiszorg. Ze moest Spaans leren om haar baan te houden. De Cubanen hoefden op hun beurt geen Engels te leren. Medisch Spaans was geen probleem, maar een normaal gesprek ging niet lukken. Ze voelt zich ook niet thuis in een stad, waar je steeds over je schouder moet kijken. Ze vertelt, hoe ze met haar bijna 90 jarige oma jaren terug naar Zweden vloog, waar ze het huis bezochten, waar haar oma tot haar twintigste had gewoond. Toen gebeurde het wonder: een luikje ging bij oma open en ze sprak met iedereen vloeiend Zweeds en vertaalde voor Mary. Let wel, ze had dus bijna zeventig jaar geen Zweeds gesproken.

We gaan op tijd pitten, want morgen vertrekken we om 8:00 uur naar de Blue Ridge Parkway, die een paar honderd meter van de camping begint. We eindigen morgen in het Nationale Park Shenandoa, waar we middenin het park 'dry' overnachten, dus zonder enige aansluiting. 

De Blue Ridge Parkway en Shenandoa; het grote dwalen

Het is vroeg dag op zaterdag, 31 mei 2014 en de vogels zingen volop, terwijl de camping nog in diepe rust is. Voor we aan het ontbijt beginnen preekt een TV-dominee hel en verdoemenis op de televisie. We zien schuin beneden ons dat men een kampvuur opstart; het is inderdaad nog fris buiten. Ik heb het er al eens eerder over gehad, maar nu let ik eens wat meer op de intonatie en het volume van de preek. Hij praat zacht en beminnelijk als het over Hem gaat en hard en dreigend als hij over de duivel en de hel spreekt. "You will burn in hell..... for ever.....And Ever......AND EVER !!!!" Enfin, dat ik dat maar weet. Hij eindigt uiteraard met de goede raad zijn boek te bestellen. (Lees mijn boek!)

Wij vertrekken mooi op tijd, precies om 08:00 uur; het weer is prachtig, niets kan nog fout gaan. We rijden de 52 op met de gedachte, dat dit de Parkway is. Al snel zien we een pompstation met.... diesel! Nou ja, er zou geen diesel verkrijgbaar zijn langs de Parkway, daarom zat onze tank tjokvol. Na een mijl of 30 weer een dieselpomp. Dan rijst het vermoeden, dat de 52 helemaal niet de Blue Ridge Parkway is en we vragen de weg aan een 'local'. De man legt ons met een heerlijk zuidelijke tongval (noem het geen accent!) uit, dat we terug moeten, en we rijden vrolijk (nou ja, vrolijk..) terug om met een uur tijdverlies aan de Parkway te beginnen. De weg is ongekend mooi. Zacht slingerend met het ene prachtige uitzicht na het andere vervolgen we onze weg. Na een mijl of honderd besluiten we de Parkway te verlaten om via de Interstate even wat mijlen te gaan maken om toch op tijd in het Nationale Park Shenandoa aan te komen. Het werkt en mooi op tijd melden we ons bij de poort. Ik begrijp, dat we rechtsaf moeten gaan voor de Big Meadows camping; het is nog slechts 15 mijl. 

Dan blijkt, dat we weer volkomen fout zitten en ontdekken we veel te laat, dat we linksaf hadden moeten gaan. Helaas is keren met een 12 meter motorhome geen optie en kunnen we niet anders dan de hele Skyline Drive uit rijden.....in de verkeerde richting dus. Zelfs aan de uitgang kan niet worden gekeerd en we rijden het park uit om in het dorp bij een bouwbedrijf te keren. De Ranger bij de poort grijnst bij het aanhoren van ons relaas en zegt dat we op 2 uur rijden moeten rekenen! Dat is een hard gelag, als je eigenlijk lekker op de camping had moeten staan. Je moet bedenken, dat de maximum snelheid 35mph is en vaak zakt die naar 25 of 20mph. De weg is overigens weer ongekend mooi. Wel is er een groot verschil met de Parkway. De vegetatie is minder afwisselend en de uitzichten zijn eigenlijk steeds hetzelfde: mooi, diep, ver en groen. De avondzon schittert prachtig tussen het gebladerte en is door de lage stand soms verblindend. We komen dus pas om half acht aan en moeten de motorhome achteruit tussen de bomen manoeuvreren. Dit valt niet mee, maar we krijgen hulp en het lukt goed. Kanonnen, wat zijn we moe. We bakken nog een paar eieren (onderweg een blik bonen verorberd, we vielen zowat om van de honger) en liggen om 21:45 in bed. Vóór tien uur zijn we allebei vertrokken. Heb ik al niet eerder geschreven, dat vakantie best vermoeiend kan zijn?

Pennsylvania, de State Of Independence

Als iedereen al druk aan het opbreken is op zondag, 1 juni 2014, wordt ik pas om kwart over zeven wakker. Ik ga me wassen en scheren en zet het ontbijt klaar. Els is nog in diepe rust en om kwart voor acht maak ik haar maar wakker. We zijn er nu allebei weer klaar voor. Vandaag naar Pennsylvania. We rijden naar de uitgang en gaan via de 33 naar de Interstate 81. We hebben het extreme bochtenwerk op de smalle wegen van de Parkway en de Skyline Drive genoeg kunnen  beleven en kunnen nu even lekker ontspannen op de I81 mijlen maken. We melden ons aan de grens van Pennsylvania bij het Welcome Center  en de dame begint de weg uit te leggen naar New Florence, waar ze eerder van zei nooit van te hebben gehoord. Ik aanhoor het en bedank haar vriendelijk. Dit had ik ook zelf kunnen bedenken, over de Interstates, terwijl onze navigators op de Lenovo tablet en de TomTom een weg binnendoor hebben gepland. We besluiten onze navigatoren te volgen en we rijden een prachtige route door Pennsylvania. Wat is het landschap weer totaal anders, grote bergen die helemaal diepgroen zijn volgegroeid met dichte wouden. Het is een groene staat en overal zien we de mooiste bomen en struiken. We rijden dwars door dorpen, waar we regelmatig 'Yard Sale' zien voor de huizen. We kennen dit verschijnsel uit Los Angeles, waar dit vooral in de Mexicaanse wijk was te zien. Mensen stallen hun zolder en schuur uit voor hun huis, het lijkt wel koningsdag in Nederland.

We komen aan in New Florence en de Lenovo zegt, dat we op onze bestemming zijn. Dit kan niet kloppen, zo midden in het dorp. Gelukkig 'wint' dit keer de TomTom, waar ik coördinaten op kan invoeren, als ze bekend zijn. De TomTom brengt ons voor de deur en we staan helemaal alleen aan een kabbelende beek. De camping heet Mirror Lake en ligt aan een flink meer, waar we na het avondeten om heen wandelen. We maken nog een praatje met de eigenaar Rudy, die de camping samen met zijn vrouw Rhonda runt. Hij vertelt ons over de zware winter, die eigenlijk pas vorige week stopte, toen er nog vorst aan de grond was. Het meer lag eind april nog dicht met een 10 inch dikke ijslaag! Een vriend van hem in Alaska had het warmer! Ik vertel hem toch maar niet, wat ik van het sanitair vind. Het leek wel een ....., tja waar moet het op lijken? Grof houten deuren, flink wat zwarte schimmel op het plafond, wat stukken zeep op de grond in de douche, maar wel mooie schone wasbakken en toiletpotten. Verder muren van gasbetonblokken, die in een grijs verleden wit waren geweest. Het gebouw zelf van donkerbruin verweerd geïmpregneerd hout. Ach, het heeft wel wat, zeggen sommigen ongetwijfeld, het hoeft niet altijd super-de-luxe te zijn, toch?

We zitten lekker in de laatste avondzon buiten. Morgen een rustige dag, we blijven nog in Pennsylvania en zien misschien op de route naar Marienville onze eerste Amish met hun karakteristieke zwarte koetsjes. Dan, dinsdag Ontario in Canada, waar we naar de Niagara watervallen gaan. We can hardly wait!