Niagara Falls, it's all about the water

We slapen maar weer eens lekker uit. Vandaag, donderdag 5 juni 2014 hebben we een licht programma en kunnen we ons nog even omdraaien. Om kwart over zeven doe ik vast wat computerwerk en ga lekker uitgebreid douchen. Een half uurtje later wordt Els wakker en kunnen we lekker gaan ontbijten. Het plan voor vandaag is rustig te noemen. We gaan eind van de morgen naar de bus. Frans en Marian hebben we uitgezwaaid; ze gaan de camper van Canadream inleveren in Toronto en gaan dus vast in de buurt op hun laatste camping staan. We stappen in de Red Line en stappen later bij de Falls over in de Blue Line en lopen linea recta naar de Skylon Tower. We schieten met de lift omhoog naar honderden meters hoog en genieten van het adembenemende uitzicht. We bespreken een tafel bij het raam in het ronddraaiende restaurant voor de lunch en eten een kleine twee uur uitstekend, Els lamsrack en ik een visschotel. Vooraf allebei een New England Chowder met krab, ham en aardappel. We genieten continu van het prachtige uitzicht op de watervallen en natuurlijk ook van het achterland. Het glaasje Glenlivet van 12 jaar oud doet het prima bij de goede espresso, terwijl Els geniet van haar cappuccino.

Na deze mooie belevenis gaan we naar het vlakbij gelegen Imax theater waar een film over 'dare devils' van de Niagara Falls gaat. We zien de overdonderende beelden (het is Imax, dus groots en sensationeel) van een koordanser, die de Niagara oversteekt, een oude vrouw die beroemd wil worden en in een ton met haar kat zich van de waterval laat afdonderen, een oude stoomboot met raderen, die de rivier vanaf de voet van de watervallen via de woeste stroomversnellingen van de Niagara bedwingt en een bootje met motorpech die over de rand kukelt. Een meisje weet vlak voordat ze wordt meegesleurd de oever te bereiken, waar omstanders haar eruit vissen. Haar vriend of broer, ik weet het niet meer, wordt wonder boven wonder beneden uit het water gevist. Het geluid en de vibraties voel je letterlijk in je maag en we zitten 40 minuten op het puntje van onze stoel. Dit is een prima attractie.

We gaan naar het casino; even de sfeer opsnuiven, even het Las Vegas gevoel, dat we iedere Amerika vakantie toch hebben gehad oproepen. De barman, die voor Els een lekkere cocktail mixt vertelt, dat het hier allemaal wel erg strak is geregeld in tegenstelling tot Vegas waar het allemaal erg vrij is. Overal zitten vooral oudere mensen aan de fruitmachines ('slot machines', oftewel vroeger de éénarmige bandiet). De meesten spelen met een credit card aan een kettinkje, zodat ze niet steeds geld hoeven te trekken en dus bij de ATM's (flappentap) in de rij hoeven te staan. We zien hoe aan een black jack tafel (een-en-twintigen) iemand drie keer wint. Dan zet hij al het gewonnene in en.....verliest. Er is een pokerhal, maar daar kunnen we alleen op afstand naar kijken. De craps tafel is zoals gewoonlijk omgeven met veel spelers, meespelers en kijkers. Iedere tafel heeft drie casinomedewerkers en geregeld is er grote opwinding en gejuich bij deze tafels te horen; craps is het luidruchtigste casinospel. Iemand duwt ons een bon in de handen en lacht, dat dit ons misschien geluk brengt. Het is $0,30 waard en ik ga met de bon in de rij staan bij de cashier. Ik verblik of verbloos niet en bied de coupon aan. Ik leg uit, dat ik geen gokker ben, maar graag deze winst wil verzilveren. De vrouwelijke cashier betaalt me de dertig cent uit en ik geef naar goed casinogebruik 5 cent fooi. Ze lacht en kan de grap waarderen. Dat Els een foto van mij maakt op het moment, dat ik voor haar kassa sta, wordt minder gewaardeerd, maar het"kwaad" is al geschied! We gaan met onze quarter het casino weer in op zoek naar een fruitautomaat, die zo'n muntstuk slikt. Ik vraag aan een oudere oosters uitziende dame,of ze voor mij een fruitautomaat weet, waar ik met een quarter misschien een miljoen kan winnen. Ze lacht en zegt:There ain't no such machines," en we ontdekken, dat muntgeld, net als in Vegas geheel is verdwenen; geen rinkelende automaten, geen emmers met quarters meer, maar serene stilte en zacht zoemen en tikken en natuurlijk het geroezemoes bij de crapstafels. Tja, de moderne tijd....

We gaan terug met de Red Line. Op de camping een eenvoudig hapje als avondeten, omkleden en naar het zwembad. Buiten is het wat guur geworden dus het binnenzwembad is een goede optie. Achterin zijn twee wirlpools en de ene is vol met vrouwen, die vooraan hebben gestaan bij het uitdelen, mensen kinderen, wat een vleesmassa's. Ik tel er in de gauwigheid zes. Enfin, eerst maar flink wat baantjes trekken, daar kom ik uiteindelijk voor. De (Amerikaanse) gesprekken in de wirlpool zijn zeer, zeer luidruchtig; de dames lijken echt continu allen door elkaar te praten, tja, en dan MOET je wel luid spreken! Het wordt ze blijkbaar te warm en ze zitten nu allemaal op de rand met de benen in het zeer warme bad. Ik vraag aan Els of die ene nu een man is of toch een vrouw, maar dan zonder bovenstukje. Els kijkt ook nog eens goed en ja hoor, een man. Zo op afstand (en zonder bril) waren zo van achteren alle dikke rompen hetzelfde. Er komt een man aangelopen, neemt een douche en gaat de lege wirlpool in. De vrouwen met hun ene man, verlaten kwekkend het zwembad en ik besluit me bij de ene man in de wirlpool te voegen. Dit blijkt een interessante figuur te zijn. Hij heet Alain, is 58 jaar en komt uit Quebec en is producent van documentaires. Zijn vrouw is regisseur. Ons gesprek (in het Frans) gaat over de situatie in het Franse Canada en die is niet best onder Prime Minister Harper. Het Frans wordt min of meer geboycot. In Quebec is 40% van de bevolking Franstalig, in Montréal zelfs 80%. Franstaligen moeten verplicht Engels leren en de engelstaligen hoeven geen Frans te leren. Er is maar één Franstalige krant, één Franstalige universiteit en alle officiële stukken worden alleen in het Engels opgesteld. Ja, ook Harper spreekt geen woord Frans. Kortom, veel ongenoegen bij de zich achtergesteld voelende Franstaligen. We moeten het zwembad verlaten, het is alweer acht uur. We nemen hartelijk afscheid. Het was wederom een machtig leuke dag, een rustige dag voor ons doen. Morgen een flinke afstand over de Interstate naar Albany, New York met dure diesel en ongetwijfeld weer veel 'cowboys' en dan overmorgen door naar Salem en Boston, MA.