New York, stuiteren over de Interstate

We zijn vandaag, vrijdag 6 juni 2014, vroeg uit de veren, want we hebben een flink traject voor de boeg. Maar eerst moeten we weer door de douane en de U.S. Border Security. We rijden dit keer niet over de Peace Bridge, maar over de Rainbow Bridge benedenstrooms van de Falls. We werpen vanuit de motorhome een laatste blik op dit wereldwonder, de Niagara Watervallen. Dan, aan het eind van de brug is de U.S. grenspost. We rijden een aparte sluis in, speciaal voor RV's. Voor ons een Canadese fifth-wheel, die grondig wordt gechecked. Dan komt de Security man heftig sticulerend naar ons toe en beveelt bars, dat we achteruit moeten; we hebben zijn stopbord genegeerd en moeten drie meter achteruit. Hij geeft aanwijzingen en dan wachten we verder maar weer af. Ik zie inmiddels, dat zijn "stop sign" op zijn kant ligt met het woord 'STOP' achter één van de met beton volgegoten stalen anti ram palen. Als we op mogen rijden, vertel ik hem dit en hij grijnst minzaam en nog minzamer als ik kenbaar maak, dat we Nederlanders zijn. "That explains a lot", grapt hij met veel gevoel voor understatement. We beantwoorden de routinevragen met de gewenste antwoorden en dan zegt hij ineens (met onze paspoorten in de hand), dat hij het kenteken gaat controleren en tevens in de motorhome wil kijken. Nu moet je je voorstellen, dat het in de sluizen allemaal zo krap is, dat de spiegels aan beide kanten maar luttele centimeters speling hebben, laat staan dat je door de deur naar binnen kan. Hij vraagt indringend, of er niemand anders in de wagen is en komt het even controleren. Els probeert de deur te openen en de man kan net zijn bepette hoofd naar binnen steken om Els te bekijken, meer gaat niet. Hij besluit, dat we betrouwbaar genoeg zijn en we rijden de V.S. binnen.

We rijden over de Interstate 90, die dwars door het noord-oosten van de V.S. loopt. Je denkt al gauw, ah, tolweg, dus comfortabele wegen als een biljartlaken, met de mooie Franse tolwegen in het achterhoofd. We komen er al snel achter, dat daar geen sprake van is. De enige overeenkomst is, dat je tol moet betalen. De weg is blijkbaar voortdurend onderhevig aan schade door vorst en sneeuw, zoals ons later wordt verteld en wordt iedere winter zwaar beschadigd. Het repareren is dus een continue bezigheid. Er worden dus gaten ('potholes') gevuld met asfalt, dat dan een bultje vormt; en die gaten zijn er volop. Ook harde randen tussen wegvakken geen een bonk. Soms is er ineens een traject van zomaar een paar mijl met mooi glad asfalt en dan is het weer honkebonke!  De omgeving is prachtig en na zo'n 140 mijl wordt het New Yorkse landschap heuvelachtig. Soms moerassen links en rechts langs de weg vol dode bomen, vreemd en surrealistisch. De parkings zijn perfect toegerust en alles is er te koop. De WiFi is hier gratis en werkt perfect. Dan melden onze navigators eensgezind, dat we de weg moeten verlaten. We betalen $23 tolgeld aan een vriendelijke dame en we worden feilloos naar de camping geleid. We moeten een scherpe bocht maken over een met lichten en slagbomen bewaakte spoorwegovergang, waarvan later blijkt dat er ieder kwartier zo'n beetje een lange goederentrein over dendert. 

We komen aan op de Arrowhead Campground, die in een prachtig park ligt aan de rivier de Mohawk. We installeren ons en pakken vervolgens alles weer op om op een andere plek te gaan staan, want de wateraansluiting ligt 15 meter verderop en zo'n lange slang hebben we niet. We gaan eten, want daar is het inmiddels tijd voor geworden. Dan een wandeling in de avondzon en gezellig zitten op een bankje op de steiger. We informeren naar de Wal*Mart en horen tot onze verbazing, dat dit een 24/7 winkel is. Eén van de vaste campinggasten, Joe, vertelt, dat hij het liefst om middernacht winkelt, want dan is het lekker rustig ("And never on a Sunday") De eigenaresse van de camping voegt toe, dat men midden in de nacht huisvrouwen met baby's ziet winkelen. Het is hier werkelijk doorgeslagen, de vierentwintiguurs economie. Enfin, morgenochtend eerst winkelen en dan weer de hobbelige Interstate 90 op voor een kleiner traject dan vandaag. Ruim 200 mijl verderop liggen Salem en Boston, MA op ons te wachten!

Boston, een ware gatenkaas

Als we op zaterdag, 7 juni wakker worden, is het wederom prachtig weer. We proberen nog met Maarn te bellen, want we zijn natuurlijk benieuwd hoe het met onze kleinzoon en zijn moeder gaat. Het lukt helaas niet. Later horen we, dat Bas net in de auto zat toen we belden. We verlaten het park van de camping en gaan winkelen in de Wal*Mart, waarmee je een liefdes- of haatrelatie krijgt, zoals Joe me gisteren zei. Nu, ik kan je verzekeren, dat ik met deze winkelketen toch voornamelijk een haatrelatie heb opgebouwd. Het zal ongetwijfeld goedkoper zijn, maar wat was het leuker en vooral sneller winkelen bij de Deli een paar dagen geleden en ze hadden alles, wat we nodig hadden. Enfin, toch maar weer naar de vermaledijde Wal*Mart, want we kunnen daar zo gemakkelijk met onze grote bak parkeren. Dat betekent dus lopen, zoeken, lopen, vragen, dan samen met de Wal*Mart medewerker zoeken en weer lopen naar de andere kant van de gigahal. Dan eindelijk afrekenen bij één van de 65 (!) kassa's. Volgens Joe zijn op een zondagmiddag alle kassa's in gebruik! Eindelijk hebben we de buit weer binnen, inladen en op naar de Interstate 90. 

We gaan blijkbaar verkeerd, want er komt een viaduct op ons af, dat we qua doorrijhoogte niet vertrouwen, dus rechs af het stadje door. We vinden de oprit, scoren een tolbon en daar gaattie weer, op naar Salem, MA. De weg is nog steeds verschrikkelijk slecht althans op sommige stukken. Bij Boston is het toch even lastig als de navigatoren elkaar tegenspreken, zo van"ga rechts", de andere:"links houden", "keer om, indien mogelijk", "ga rechtdoor", enz. Verder is de weg zo ongelofelijk slecht en vol echt diepe gaten. We durven nauwelijks harder te gaan dan 25/30 mph. Het verkeer is zeer intensief en de 1A naar Salem zit gewoon 3 rijen dik volgepakt met auto's. De rijstijl komt ons zeer bekend voor: Nederlandse toestanden met rechts inhalen om er even later weer tussen te schieten, snijden, drukken, geen cm ruimte geven,  vol door rood rijden, enz. Het is bepaald geen feestje op de weg. 

Uiteindelijk brengen de navigatoren ons feilloos op de camping, een schiereiland. We krijgen de bestelde plaats met front-in, waardoor we prachtig vrij uitzicht hebben op de haven en de oceaan. We eten lekker en gaan eens kijken hoever het lopen is naar de Ferry terminal, om naar Boston te varen. We lopen er een ruim half uur over en zullen morgen dus om 09:45 uur vertrekken om de boot van 10:30 te halen. Maar eerst nog even doorlopen naar Derby Street, waar het zaterdagavondje is begonnen. 

We gaan naar een leuke bar, waar een groep van 5 mannen met gitaren, banjo en ukelele leuke blue-grass liedjes zingen. De mannen kennen elkaar al vanaf highschool en hebben erg veel plezier met elkaar. De Guinness van de tap smaakt ons beiden prima en we nemen een taxi terug. De chauffeur is uiterst zwijgzaam en mompelt af en toe wat Spaans tegen de centrale of een collega, wie zal het zeggen. Hij komt ook zijn plaats niet af; de meter staat uit. Als ik hier wat van zeg, mompelt hij in slecht Engels, dat het zes dollar kost, "flat rate". We komen bij de met slagboom afgesloten camping aan, rekenen af en de taxi rijdt de hele weg achteruit terug. Het was me weer het dagje wel. Door de wegsituatie van Boston zitten al onze organen op een andere plaats. Enfin, morgen lekker met de boot een uurtje varen naar Boston en lekker gaan zwerven. Het is laat geworden en we gaan lekker pitten.

De Swan Boats van Boston

Weer een prachtige zonovergoten dag wordt het vandaag, zondag 8 juni 2014 in Salem. We pakken de ferry naar Boston van 10:30 uur en meren een uurtje later aan de North Wharf in Boston af. We lopen de State Street in op weg naar de Tremont Street om daar de informatie te halen voor de Freedom Trail, een wandeling langs alle belangrijke monumenten en gebouwen, die een rol hebben gespeeld in de Amerikaanse geschiedenis. Tijdens de wandeling ontdekken we dat de Trail zichtbaar is door een rode streep op het trottoir. We lopen nu in feite omgekeerd de Trail en komen uiteindelijk uit bij het Boston Common, het oudste openbare park van de V.S. Hier is ook de Tourist Information en men vertelt ons, dat we eigenlijk praktisch alles hebben gehad. Als ik zeg, dat het gebouw van het Massachusetts State House dicht was, flapt de VVV dame eruit, dat daar toch niemand werkt. Ze raadt ons aan lekker naar het park te gaan en rustig aan te doen met de warmte. We gaan een tochtje op de Swan Boat maken op de zwanenvijver. Nu, dit is het onthaasten in ultima forma. Een catamaran met bankjes met een zwaanopbouw achterop, waar de 'kapitein' middels een fietsaandrijving de boot aandrijft en bestuurt. Er varen continu zo'n zes boten rond. Het is kostelijk en jong en oud stappen aan boord. Dit zwanenvermaak bestaat al sinds 1877. De oprichter van de Swan Boats werd geïnspireerd door Wagner's opera Lohengrin, waar de ridder zijn prinses redt door een rivier over te steken in een door een zwaan getrokken bootje. We hadden deze attractie niet voorzien bij het bezoek aan deze prachtige stad. Dat is weer eens wat anders als musea, kerken, exclusieve winkels afstruinen. "En, wat hebben jullie al zo in Boston gedaan?" "Oh, op een Zwanenboot over de stadsvijver gevaren."

We wandelen verder door een mooi park, dat achter het Boston Common ligt. De prachtigste bomen staan hier. Het weer is intussen warm drukkend en de zon blijft even achter wat wolken. Na aankomst rond het middaguur hebben we op een terras Fish'n'Chips gegeten, prima en vers. Na het wandelen hebben we trek en dorst gekregen. We strijken neer op een leuk terras en eten pizza, zoals we die niet eerder hebben gehad, ovaal en onder meer met vijgen, heel smakelijk en bijzonder. De Guinness van de tap matcht prima met de pizza en we rusten lekker uit. Dan maar weer eens op weg naar de ferry. We zijn om zeven uur weer thuis en beperken ons avondmaal tot een tosti; we hebben vandaag genoeg gegeten, want al "share" je consequent de maaltijden, je krijgt meer dan genoeg binnen. Morgen vroeg op, want het wordt een pittige rit naar New York City!

Dit vindt niemand leuk!

Als we 's morgens om 06:30 uur op maandag 9 juni 2014 de gordijnen openschuiven, kunnen we zonder de verwachtingen van de weerman te beluisteren wel raden, dat het niet een mooie dag wordt. Enfin, wat bewolking is eigenlijk helemaal niet zo gek tijdens de reis, die overigens best goed begint, want we rijden Salem en Boston vlot uit. Dan begint het te regenen en harder te regenen en nog veel harder te regenen. De trucks, die je normaal zo maar met 80mph voorbij donderen, laten zelfs de snelheid zakken naar rond de 40mph en dat zijn we niet gewend. Er komt steeds meer water op de weg en het wordt er niet leuker op. We zien gren hand meer voor ogen. Later horen we op de camping, dat het slechte weer uitgebreid op het nieuws was geweest. We verliezen door al het gedoe veel tijd. Pauzeren is er ook nauwelijks bij, want we moeten echt voor het donker op de camping in Jersey City, NJ zijn. We worden door onze elektronische navigators de US15 opgestuurd, precies volgens plan, mooi toch? Dan, vlak voordat we de 15 op willen draaien, staat er een bord [NOT FOR COMMERCIAL VEHICLES] en we zien in een flits ook een bord met een hoogtelimiet van 10'5". We schrikken ons een bult, want onder politie-escorte achteruit de weg af is een schrikbeeld. Voor de volgende afslag staat er weer een bord [ALL TRUCKS LEAVE ROAD]. We zijn weliswaar geen truck, maar wel 12'5" hoog. Dus de weg af en we komen in een dorp uit. We snappen er niets meer van; hoe komen we in hemelsnaam verder. Verderop weer een bord met [MAX 5 TON] en wij wegen 12 ton! 

Dan stuurt de navigator ons weer een weg op (en, we komen op wonderlijke wijze toch steeds dichterbij) en dan staat er een bord met [FOR PASSENGER CARS ONLY]. Het is om gek van te worden. We besluiten hulp te gaan zoeken en een UPS kantoor lijkt ons ideaal. De bijzonder behulpzame vrouw kent de situatie en legt een route uit. Het is een mooie weg, maar wel met veel lage bomen. Uiteindelijk komen we weer op een 8-baans Interstate richting New York City. Het is van groot belang, dat we op tijd de Hudson over komen, want met een 40' motorhome NYC in is geen goed plan, zeker niet omdat de camping aan de New Jersey zijde van de Hudson ligt. 

We rijden nu recht op een enorme stalen brug af, die de Hudson overspant. Gelukkig, hebben we dat gehad. Aan de andere zijde zouden we een 4-baans Parkway oprijden, die wederom niet open is voor [COMMERCIAL VEHICLES] en weer twijfelen we; we rijden door! Om een lang verhaal kort te houden, we blijven etteren met wegen, waar we niet op durven; we weten gewoon niet zeker of het kan. Als we het aan een local vragen, steekt die zijn hand er ook niet voor in het vuur. Veel meer dan zijn advies:"I think it can be done, but I'm not positive." komt hij niet. We rijden bij Jersey City (weer dichterbij!!!!) weer verkeerd en komen zelfs tot twee keer toe bij hetzelfde tolhuisje, waar we ten tweede male uitleg krijgen. Het bord met US1/9 zien we echt niet, maar vooruit dan maar. 

Dan het dieptepunt van deze reis: we rijden een viaduct onderdoor, waar eerst boven stond [CLEARANCE 14'3"], dus ruim voldoende, maar in een flits zien we een groot bord, waarop staat [MAX ALLOWANCE 10'5']. We krijgen de schrik van ons leven, dus aan de kant en alarmlichten aan. Dit wordt een 911 gevalletje! Ik stap uit en loop terug om nog eens goed en vooral rustig te kijken, wat er nu precies op staat en dan lees ik tot mijn opluchting en die van Els, dat die 10'5" op de breedte slaat. We starten en voegen in. Dan zien we waarom die breedtebeperking was aangegeven. We rijden door een enorme constructie heen, tussen een honderden meters lange corridor van betonnen afzettingen. Op het beton zien we vele kleuren van schampende auto's. We hebben links en rechts slechts een centimeter of twintig over en geloof me, dat is weinig! Dan komen we op de Holland Tunnel af, waar we dus vooral niet door moeten, want die eindigt in Manhattan. Bij het laatste stoplicht vóór de tunnel gaan we rechts af richting camping. Nog een keertje links en rechts en dan komt er plotseling een politiewagen van rechts. Ik rem nog wel, maar zelfs met de langzame snelheid die we rijden, is stoppen niet echt goed te doen. Hij stopt ook en we rijden behoedzaam door de smalle straten van downtown Jersey City met de politiewagen direct achter ons. Dan zie ik in mijn spiegel tot mijn opluchting dat hij linksaf gaat en even later draaien we de camping op. De wacht komt uit zijn bewakingstoren en na de formaliteiten krijgen we een grote hoekplaats toegewezen. We staan! Eindelijk! Na elf uur ellende op de weg. Nee, dit kan niemand leuk vinden, zelfs wij niet!